Fort Lauderdale (Memorial Park)
Door: Heleen
Blijf op de hoogte en volg Heleen en Bart
28 Juli 2014 | Verenigde Staten, Fort Lauderdale
Voordat we vanmorgen vertrokken naar Fort Lauderdale hebben we eerst het thuisfront in Nederland aan de telefoon gehad; Marije had nl een blessure aan haar enkel opgelopen, tijdens haar vakantiewerk en kon na een bezoek aan de huisarts daar en het ziekenhuis eigenlijk niet meer verder met haar vakantiebaantje! Dat was natuurlijk een enorme domper en het arme kind zat al even op een telefoontje van ons te wachten, maar wij worden pas om 14.00 uur wakker hier aan de ander kant! Afijn, nadat ze van de eerste schrik was bekomen en ze haar verhaal had verteld zou ze haar spullen gaan pakken en naar opa en oma in Nijmegen gaan. We voelen ons wel heel vervelend dat dit nu net moet gebeuren als we zo ver weg zitten, maar we kunnen op dit moment niet veel meer dan de vakantie voortzetten en iedere dag even bellen om te horen hoe het gaat! Gelukkig is ze bij opa dokter in goede handen; als hij er zelf niets mee kan, dan heeft hij zijn netwerk in ieder geval, want er was al een fysio geregeld om de voet /enkel in te tapen! Hoe vervelend dan ook, het is super fijn dat ze goed verzorgd wordt! Sterkte schat!!
Wij vervolgen onze tour naar Fort Lauderdale Memorial Park, waar we op zoek gaan naar het graf van opa en oma en van oude oma en haar man Arnold ( dat is de enige die ik niet persoonlijk heb gekend). Na een half uurtje rijden reden we door de imposante ingang van het Memorial Park met twee grote oprijlanen. Het is totaal anders dan een kerkhof in Nederland; dit is een uitgestrekte wijde groene vlakte ( ik kan niet schatten hoe groot het is) vol met prachtige palmbomen en overal zie je toefjes rood of wit uit de grond komen. Dit zijn de (kunst)bloemen die bij de graven staan. Er zijn hier geen recht opstaande grafstenen, maar er liggen platen horizontaal in het gras en die zijn, zoals dat in Amerika gaat, keurig square gerangschikt op "block", "row" en dan "plot" , dus met de directions die papa ons meegegeven had moest het lukken. De andere aanwijzing was dat er een bankje bij de graven stond van of voor papa en mama, dus gingen we op zoek!
We zagen al snel block 13, maar hoe de rijen liepen was wat onduidelijk. Voorzichtig liepen we over het gras, kijkend naar de grafplaten die soms verstopt tussen het gras lagen en al snel zagen we onder een heel mooie boom een granieten bankje met de tekst " Marcel - Ann DANK" ! Dat is toch wel heel raar dat je aan de andere kant van de wereld bent en eigenlijk heel vertrouwde dingen ziet (die ik uit de verhalen ken) en de familieband alles in een keer heel dichtbij elkaar brengt. Het is tien jaar geleden dat opa in Nederland overleed en afgelopen mei was het ook tien jaar geleden dat papa, Marc en Joost hem weer terugbrachten naar oma Mary. Daar staan we dan na tien jaar.... als of het nog maar net gebeurd is! De namen op de koperkleurige platen waren goed zichtbaar al woekerde het graf er langzaam maar zeker overheen. Pratend over de herinneringen die Mirthe-Floor aan opa heeft bewaard en over de relaties tussen oude oma Emily en haar man Arnold, ruimen we het graf op en halen al het woekerende gras rondom weg, zodat de platen weer mooi te zien waren. We moeten ook wel heel erg lachen om het op zich mooie bankje, dat precies de dienst verleend zoals opa het bedacht heeft.... drie generaties die zo met elkaar verbonden zijn versymboliseerd bij elkaar onder een prachtige boom die op die grote vlakte schaduw biedt. In de wetenschap dat noch mijn vader, noch mijn moeder, laat staan een van de klein- of achterkeinkinderen hier ooit bij zou komen liggen, heeft opa dit bankje uit respect neer laten zetten, zodat mijn ouder onlosmakelijk verbonden blijven met hem en met de voorvaderen Souman.
Hij is altijd zo dankbaar geweest voor alles wat papa en mama voor hem en oma Mary hebben gedaan, maar ook voor de zorg die zij voor oude oma hadden en later ook de zorg voor zijn zuster (tante) Hans.... wat mijn kinderen nog steeds een belachelijke naam vinden!
Langzaam begint Mirthe-Floor een beetje te begrijpen hoe het ook alweer zit en tegelijkertijd komen er ook weer andere vragen, waar ik zelf het antwoord ook niet direct op weet, dus die zullen we vast van de huidige stamoudste horen als we weer in Nederland zijn.
Nadat we alles weer knap hadden gemaakt zijn we naar the office gegaan om te regelen dat er iemand van maintenance een plaatje op het graf zou vastzetten, omdat er een schroef uit was ( ik ga er toch van uit dat hier geen koperdieven de naam of geboorteplaatjes van graven afjatten!!). Toen dit ook geregeld en afgehandeld was zijn we op zoek gegaan naar bloemen. We wilden eerst zelf zien hoe alles er uit zag en dan iets passends halen. Nu liet papa al weten dat echte bloemen schreeuwend duur zijn in Amerika ( dat wisten we natuurlijk wel) maar zo dicht bij een Memorial Park durven ze ook wat te vragen voor een afschuwelijk kitscherig kunstbloemstuk dat jaren lang kan protsen op een graf!!! Het begon vanaf 55 dollar en LELIJK!!! We wilden eigenlijk toch echte bloemen, maar in de wetenschap dat niemand die volgende week zou opruimen kozen we in de stijl van het land toch naar een kunstbloemschikker te gaan en een bescheiden rood-wit-blauw bosje voor opa en oma en oranje poppies voor oude oma en opa te halen. Met twee kleine bosjes plastic moesten we toen verzinnen hoe we dat een beetje blijvend konden neerzetten... rondkijken zagen we van alles waarmee je het graf kon opleuken... molentje, zwerfkeien met al dan niet een stichtelijke tekst, kaarsjes, beeldjes, you name it, they sell it! We kunnen het niet laten om toch mee te gaan in deze grafwaanzin en kopen een lichtje op zonne energie en een lelijk plaatje met familiespreuk er op dat we als bewijsstuk onder de bank achter willen laten (als er dan over een paar jaar weer eens familie komt, of wij zelf, kunnen we kijken of het er nog zit;-), maar nog niets voor de bloemen. We besluiten ze dan maar in de grond te prikken en lopen nog even een dollarstore in waar ik het geniale idee krijg bij de keukenattributen een turkeybaster te kopen (je weet wel ... zo'n plastic tuitje met een knijpdop er op waar je vocht/boter mee kan opzuigen en dan over je kalkoen kan spuiten). Jullie weten niet half hoe multi-functioneel die dingen zijn, want in drie minuten hebben we wel 20 verschillende toepassingen bedacht voor dit ding en 1 daarvan is "grafbloemenvaas"!
Teruggekeerd op het Memorial Park hebben we de bloemen een mooi plekje gegeven, het vuurtorenlampje er bij gezet en hebben we even lekker gezeten op "het bankje" ! Daar heeft opa het vast voor bedoeld... dat er af en toe eens iemand van zijn familie uit Europa naar Amerika komt en dan naast het genieten van het land waar hij zo lang gewoond heeft ook eventjes op dat bankje komt zitten. Eventjes de verhalen weer oprakelt en de geschiedenis levendig houdt.
Wij zijn hier zeker niet voor de laatste keer en ik hoop ook dat Anna en Marije de gelegenheid hebben om hier eens te komen, maar dat geldt zeker ook voor de andere neven/nichten.
Zo nemen we om 15.00 uur (we dachten er eventjes een half uurtje te zijn;-) weer een keer afscheid van opa Hugo, maar we weten dat weer terugkomen. We willen natuurlijk wel weten of de bloemen er dan nog staan en ons aandenken met spreuk!
Na deze toch wel enerverende morgen en deel van de middag rijden we zoals gepland nog even naar Sawgrass Mill, waar we niet hebben gewinkeld, niets hebben gekocht, geen all stars voor Anna hebben gevonden, niet naar de super-dry zijn geweest en ook geen frozen yoghurt hebben gegeten...... Wel reden we pas om 20.00 uur richting Cocoa Beach om voor middernacht in te checken in ons hotel. Het is allemaal gelukt en nu.... ga ik ook snel slapen , want als het bij jullie half negen is, is het bij mij al veeeeel te laat!
PS: Ik wordt beticht door Mirthe-Floor dat ik niet de gehele waarheid beschrijf over het proces van de bloemen.... maar het deel over de "geleende" bloemen voor de eerste foto's houden jullie nog te goed, want dat doet het mondeling beter dan op schrift lijkt mij ;-)
-
29 Juli 2014 - 10:36
Dorothé:
Gisteren liep ik dus op Rustoord om het graf te verzorgen van mijn ouders dat ook onder een boom ligt en dat dientengevolge altijd vies is door de lieve vogeltjes. Er was echt vreselijk noodweer in Nederland, dus ik was er al vroeg. Mijn grootouders liggen daar ook in de buurt begraven en daar ga ik dan ook even langs, maar dat graf moet ik altijd zoeken en ze maken de aanduidingen iedere keer anders en er zijn veel graven geruimd waardoor ik herkenningspunten kwijt ben. Het is iedere keer weer een opluchting als ik het terug vind. Als je na 10 jaar in zo'n ver land ineens moet zoeken naar het familiegraf dan snap ik wel het yeah gevoel als dat gelukt is. Indrukwekkend is zo'n weidse begraafplaats en zo'n bankje is echt bijzonder. In Nederland kan er veel maar zoiets kost teveel ruimte en dat mag natuurlijk niet in ons kleine landje. Ik ging later op de dag dus naar mijn schoonouders en die waren juist in gesprek met jullie over de komst van Marije. Dat had ook nog wel wat voeten in de aarde.... Arjen kwam vanuit Utrecht met de trein en belde in Ede dat hij gestrand was doordat het spoor verzakt was. Later zou ook Marije in Arnhem stranden eveneens door die verzakking. Gerard/opa was redder in nood en haalde Arjen uit Ede en toen zijn ze maar gelijk doorgereden naar Arnhem. Met mobiele telefoons die geen stroom meer hadden was het ook nog een kunst om elkaar te vinden maar het lukte en om 19:00 zaten we lekker allemaal achter de aardappels bij Els/oma en vertelden ze hun reis- en blessureavonturen.
Groetjes,
Dorothé -
29 Juli 2014 - 11:01
Marcel Souman:
Lieve Heleen, Bart en Floor,
Heel veel dank voor jullie actieve bezoek aan je voorvaderen.Ik ben ontzettend blij dat jullie dit initiatief hebben willen ondernemen. Graag had ik daar ook weer eens willen zijn, maar dat zit er heel waarschijnlijk niet meer in. Aan de hand van de foto"s heb ik gemerkt dat jullie veel en intens onderhoud hebben gepleegd aan de graven. Dank jullie wel voor alles wat je daar hebt ondernomen!
Liefs en groet,
Papa/opa. -
29 Juli 2014 - 12:28
Gerard Stoelinga:
Heel spannend al die verhalen. En mooi om die oude familiegeschiedenis weer te zien en je dat ofwel te herinneren of op zijn minst de verhalen.Ook de foto's maken ons wat duidelijk.
Marije is ingetapt en mag er wel mee lopen. Komt wel goed.
Jullie nog heel plezierige dagen, wij lezen de verslagen met veel plezier,
groeten opa en oma -
29 Juli 2014 - 13:51
Anneke Souman:
Lieve reizigers,
Wat een mooi verslag over het bezoek aan de begraafplaats. Het ontroerde de plek terug te zien waar we ook enkele keren hebben gestaan met Opa Hugo. Na al jullie werk ziet het er weer netjes uit. Dank hiervoor. We wensen jullie nog een paar mooie dagen en de bezoeken aan de diverse parken in Orlando.
Alle liefs , Mama, Oma. -
29 Juli 2014 - 16:11
Heleen En Bart Stoelinga:
Lieve papa en mama,
Wij vinden het geen enkel probleem om deze familietaak (maintain the graveyard!) op ons te nemen, dus kunnen we om de 2 jaar een keer niet naar de Lutte gaan met z'n allen en dan zullen Bart en ik ons oppoferen om naar Amerika te vliegen! Na een dag ben je daar wel klaar, dus plakken we er gewoon twee weken vakantie aan! Tja want ook kunstbloemen behoeven onderhoud!!
Nee zonder gekheid... het was mooi om hier te zijn en het voelde eigenlijk heel erg dichtbij, met alle verhalen die van opa naar papa zijn gegaan, van papa weer naar ons en die wij nu weer trots door kunnen vertellen aan onze kinderen!
Liefs Heleen -
29 Juli 2014 - 17:33
Heleen En Bart Stoelinga:
Lieve allemaal, dank voor jullie reacties op het blog; het is erg leuk om zo contact te houden en toch helemaal weg te zijn! Dorothe, wat toevallig dat jij ook die dag op de begraafplaats liep, al was het dan aan de andere kant van de wereld! Hebben we allebei weer goed werk verricht!
Opa en oma in Nijmegen verrichten ook goed werk door voor Marije te zorgen dus alles is onder controle!
Het noodweer dat er in Nederland is (geweest) gaat aan ons voorbij, al hebben we af en toe een enorme wolkbreuk onderweg!
Wij gaan nu op pad om de laatste dagen Cape Canaveral en Orlando te bezoeken!
PS: Mocht je denken dat ik niet kan spellen... de verslagen worden op onmenselijke tijden in een onmenselijke positie (liggend op bed) geschreven en de computer heeft ook kuren, waardoor er soms wat letters wegvallen of wat letter te veel staan. Keep calm and carry on reading!
liefs xxH
-
25 Maart 2020 - 12:36
Marcel:
Morituri te salutant!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley