Joshua Tree National Park
Door: Stoelinga
Blijf op de hoogte en volg Heleen en Bart
30 Juli 2011 | Verenigde Staten, Joshua Tree
Joshua Tree National Park,
Hoewel het bezoek aan Palm Springs maar kort was, hebben we toch een goede indruk van het bruisende plaatsje gekregen. De ochtend beginnen onder de palmbomen aan de pool is natuurlijk een fantastisch begin van de dag. In de loop der jaren is er wel het één en ander veranderd in de Amerikaanse ontbijtgewoonten. Op de eerste plaats wordt er niet meer uit de hand gegeten, lopend, onderweg of staand aan een klein stabarretje in de lobby van het hotel, maar hebben alle hotels een echte breakfastruimte waar een prima buffet geserveerd wordt. Er is voldoende keuze uit de geijkte zoete zaken, maar ook vers fruit, sapjes, koffie, thee, cerials en soms nog een lokale specialiteit. Voldoende om een lange rit op te maken!
We tanken iedere ochtend onze comfortabele auto, een Dodge 7 seater, vol met benzine zodat we de rit van de dag met een gerust hart kunnen beginnen. Al zijn we in het land of convenience, er zijn toch ook hele gebieden waar geen gazstation te vinden is, dus better save then sorry. We gaan vandaag op weg naar Laughlin en zullen de weg door Joshua Tree National Park nemen. Het eerste Natuurpark van de 7 die we op het lijstje hebben staan.
Het Joshua Tree National Park heeft een oppervlakte van ongeveer 2260 km2 . Je vindt er verbluffende geologische for¬maties en bergketens die vanuit de lage dalen omhoogrijzen tot op een hoogte van 1600 meter. In het park groeien talloze indrukwekkende plantensoorten, waaronder de Joshuaboom - waaraan het park z'n naam ontleent -, cactusbomen, paloverdes, pinon-pijnen, Mojave-yucca's (daar zou ieder tuincentrum in Nederlands jaloers op zijn) en een weelde aan veelkleurige wilde bloemen. De Joshuaboom kreeg z'n naam van mormoonse immigranten die vonden dat de takken van de boom op armen leken die in gebed naar de hemel reikten.
In dit woestijnlandschap leven ook vele diersoorten, zoals dikhoornschapen, die je in heel het park kan vinden. Wij hebben ons rot gezocht naar exotische diersoorten, maar konden alleen vele lizzards over de stenen zien schuiven en een black tail reuze haas scoren.
Wij kwamen het park aan de Westkant binnen, bij Joshua Tree Village en hebben eerst bij het visitorscentrum wat info op gehaald om vooral de meest bijzondere delen en rotsformaties niet te missen. Je kunt je geen voorstelling maken van de ware grootte van zo’n park, want als je bij ieder viewpoint ook nog de korte bijbehorende hike wil maken (bij 106 F), dan heb je aan een dag niet genoeg. En dat terwijl je met de auto ook al 50 of 60 km door het park tuft.
We hadden een tour uitgezet door het park, waarbij we alle bezienswaardigheden van het westen naar het Noord Oosten zouden bezichtigen en het park bij twentynine Palms zouden verlaten.
Zelfs buiten deze hoogte punten blijf je ah en oh roepen als je door dit dit fascinerende landschap rijdt; wat is de mens toch een nietig wezen in vergelijking tot de indrukwekkende krachten die de natuur laat zien. Maar het moet gezegd, dat het door de explorers die maar zijn blijven lopen en zoeken naar nieuwe land en onontgonne gebieden, dat wij hier nu van mogen genieten.
We stopten bij Keys View, waar we een spectaculair uitzicht hadden over de woestijn. We stonden op 1600 meter hoogte en het zicht was immaculate! Bij Hidden Valley, een rotsformatie die naar verluid vroeger de geheime schuilplaats van een beruchte veedief was, hebben we een korte hike gemaakt doorde enorme, maar goed beklimbare rotsen die van een afstand op heel grote gladde ronde kiezels lijken, maar in werkelijkheid veel ruwer waren en voldoende relief boden om over te lopen en op te klimmen. Dat de waarschuwingen om well prepared zo’n gebied te ontdekken niet voor niets zijn, merkte we al tijdens ons tochtje van 2 km in de warmte van 108F; allemaal een halve liter water, petten en zonnebrand mee en nog kwamen we met een verhit hoofd weer bij de auto aan, waar de airco verkoeling bood!
Na gestopt te zijn bij verschillende indrukwekkende rotsen, Scull Rock, waar Floor natuurlijk even op moest klimmen om in het neusgat van de schedel te poseren voor de foto, Jumbo Rocks, die te groot waren om van een redelijke afstand in zijn geheel te fotograferen zijn we uiteindelijk gestopt bij White Tank, waar een gesloten campsite ons evengoed toegang gaf tot een pad dat leidde naar een natural Arch, die in de rotsen zijn ontstaan. Het was even zoeken maar uiteindelijk vonden we de Arch en toen moest die natuurlijk beklommen worden. Het grappige is dat de rotsen hier als een soort gestapelde stenen op elkaar liggen en hierdoor heel toegankelijk zijn om te beklimmen. Voor je het weet sta je 15 meter hoger dan waar je begonnen bent.
Omdat we nog een eind verder moesten rijden en nog een stop bij een Vulkaankrater wilden maken, hebben we de rest van de Yucca’s, de cactussen en de hoopjes stenen, zoals opa Hugo ze genoemd zou hebben, vanuit de auto bewonderd. Ik weet zeker dat oude Opa ons van het meest fantastische comentaar zou hebben voorzien als hij stiekem met ons mee zou kunnen reizen! Het voelt toch wel bijzonder om zo’n tour te maken in het land waar hij zo’n groot deel van zijn leven heeft doorgebracht. Wat zou hij ons veel informatie kunnen geven over de gebieden die we bezoeken, de plaatstjes die we aandoen, de speciale eetgelegenheden die hij vast uit een vroeger bezoek zich nog zou weten te herinneren.... nu voorzien we ons zelf van soortgelijk commentaar (domme jongens daar, lichtjes aan touwtjes, hoopjes stenen, hoopjes dooie planten, weer een knaap die niets te doen heeft etc etc.) en toasten ’s avonds bij het eten met een biertje en een Margerita ”Happy Birthday”!
Onderweg zien we de verschillen in de landschappen en bergketens voorbij komen, dan weer droog, dor en vlak, dan weer vulkanisch, zwart en heuvelachtig en zo in eens weer grillig rood en rotsig. Uitgestrekte vlaktes, waar gelukkig een goed begaanbare weg doorheen loopt!
We zoeken, vinden en stoppen bij een krater van een vulkaan, die werkelijk midden in de wereld staat. Het is ons te heet (115F) om de krater te beklimmen en bekijken het van afstand, stelen en stukje lavarock (nog heet van de eruptie ;) en zoeken dan toch de koelte van de airco op. Het is wel heel warm, maar minder vochtig dan de hoge temperaturen die we uit Florida kennen. Het is net of er en fohn op je staat te blazen die geen verkoeling biedt, maar ook niet onaangenaam is.
We rijden verder met deeindbestemming Laughlin..... werkelijk om te gieren! Vanuit de dorre dessert, rijden we Colorado river over en wanen ons in een totaal andere wereld! De rivier laat veel watersportactiviteit zien en na miles onbegroeid en onbewoond landschap naderden we Laughlin.
Laughlin ligt helemaal in het zuiden van Nevada, waar de Colorado-rivier Arizona van Nevada en Californi ë scheidt. Tot voor een paar jaar was Laughlin niet meer dan een naamloos gokstadje van ongeveer 5000 inwoners, midden in de woestijn. In de afgelopen jaren heeft Laughlin echter een spectac¬ulaire gedaanteverwisseling ondergaan. De stad werd het snelstgroeiende gokparadijs van Nevada, waar meer dan 5 miljoen bezoekers per jaar op afkomen. Laughlin is vooral populair geworden bij grensbewoners in Arizona en Californië , die er in het weekend graag eens de bloemetjes komen buitenzetten. Geen enkel middel wordt geschuwd om klanten te lokken. Veerboten en bussen staan klaar om de mensen naar de hotel/casino's te brengen, en natuurlijk zijn de casino's 24 uur per dag geopend.
Een lange weg, parallel aan de rivier, met mega-gigantische hotels die uit de grond torenen (sommige meer dan 30 verdiepingen), versierd met enorme neonlichten die je tegemoet flikkeren om vooral in dat hotel je geld te vergokken. Alle hotels hebben verschillende restaurants onder hun dak en willen vooral dat je daar eet door kortingen aan te bieden met speciale guest rates en kortingskaarten. Wij vinden ons luxe hotel met gemak, staan eerst in de verkeerde rij, nl die waar je je auto laat parkeren door een jong jongetje die je dan 20 USD geeft en je hem bij vertrek weer laat voorrijden! Dat was ons net iets te snobbistisch, dus parkeerden we zelf de auto (plaats genoeg) ploften op onze superzise bedden en namen een kijkje beneden, waar de ground floor van het hotel vol met speelautomaten pokertafels en andere casinospelen stond. Dit was wat we in Vegas hadden verwacht, maar laughlin doet niet onder aan de zo specifieke goksfeer. Zowel de kinderen als Bart en ik, vonden het toch echt de sneuste fase van je leven als je daar vastgeplakt aan je gokstoel dollar na dollar in de automaten gooit en ’s morgens om 6 uur aan de bar je verdriet moet verdrinken! De kinderen waren niet allowed in de play area, dus liepen we en rondje buitenom en zochten tegelijkertijd een leuk eettentje in het hotel. We waren het besef van de dagen al enige tijd kwijt, maar zagen op een aankondiging dat het zondag was en het hotel in riverside dining een crableg and beef buffet serveerde. Dit was aan ons allemaal wel besteed dus hebben we ons daar rijkelijk te goed gedaan aan de grote hoeveelheden crablegs en andere lekkernijen, terwijl we ook uitvoerig onze fellow bezoekers van het hotel bekeken op hun komaf en hun gokverslaving ;) Het is een heel bijzondere ervaring, maar wij zijn niet overtuigd dat dit de aanrader is van het bezoek aan West Amerika!
We blijven maar 1 nacht en zullen da volgnde ochtend eerst even de outlet aan de overkant van de weg bezoeken en daar ontbijten (dit is het eerste en enige hotel dat geen ontbijt serverd, mar wel een starbucks en Subways in het hotel heeft) en dan trekken we verder naar Flagstaff (over Route 66) en komen we richting de Grand Canyon!
Ik moet snel bijschrijven, want er zijn zoveel indrukken om te verwerken en te beschrijven, dat je het al bijna kwijt bent als je weer vol bent van de nieuwe dingen. Gelukkig hebben alle hotels free wifi en zullen we vanavond weer wat verhalen en foto’s uplaoden!
Hoewel het bezoek aan Palm Springs maar kort was, hebben we toch een goede indruk van het bruisende plaatsje gekregen. De ochtend beginnen onder de palmbomen aan de pool is natuurlijk een fantastisch begin van de dag. In de loop der jaren is er wel het één en ander veranderd in de Amerikaanse ontbijtgewoonten. Op de eerste plaats wordt er niet meer uit de hand gegeten, lopend, onderweg of staand aan een klein stabarretje in de lobby van het hotel, maar hebben alle hotels een echte breakfastruimte waar een prima buffet geserveerd wordt. Er is voldoende keuze uit de geijkte zoete zaken, maar ook vers fruit, sapjes, koffie, thee, cerials en soms nog een lokale specialiteit. Voldoende om een lange rit op te maken!
We tanken iedere ochtend onze comfortabele auto, een Dodge 7 seater, vol met benzine zodat we de rit van de dag met een gerust hart kunnen beginnen. Al zijn we in het land of convenience, er zijn toch ook hele gebieden waar geen gazstation te vinden is, dus better save then sorry. We gaan vandaag op weg naar Laughlin en zullen de weg door Joshua Tree National Park nemen. Het eerste Natuurpark van de 7 die we op het lijstje hebben staan.
Het Joshua Tree National Park heeft een oppervlakte van ongeveer 2260 km2 . Je vindt er verbluffende geologische for¬maties en bergketens die vanuit de lage dalen omhoogrijzen tot op een hoogte van 1600 meter. In het park groeien talloze indrukwekkende plantensoorten, waaronder de Joshuaboom - waaraan het park z'n naam ontleent -, cactusbomen, paloverdes, pinon-pijnen, Mojave-yucca's (daar zou ieder tuincentrum in Nederlands jaloers op zijn) en een weelde aan veelkleurige wilde bloemen. De Joshuaboom kreeg z'n naam van mormoonse immigranten die vonden dat de takken van de boom op armen leken die in gebed naar de hemel reikten.
In dit woestijnlandschap leven ook vele diersoorten, zoals dikhoornschapen, die je in heel het park kan vinden. Wij hebben ons rot gezocht naar exotische diersoorten, maar konden alleen vele lizzards over de stenen zien schuiven en een black tail reuze haas scoren.
Wij kwamen het park aan de Westkant binnen, bij Joshua Tree Village en hebben eerst bij het visitorscentrum wat info op gehaald om vooral de meest bijzondere delen en rotsformaties niet te missen. Je kunt je geen voorstelling maken van de ware grootte van zo’n park, want als je bij ieder viewpoint ook nog de korte bijbehorende hike wil maken (bij 106 F), dan heb je aan een dag niet genoeg. En dat terwijl je met de auto ook al 50 of 60 km door het park tuft.
We hadden een tour uitgezet door het park, waarbij we alle bezienswaardigheden van het westen naar het Noord Oosten zouden bezichtigen en het park bij twentynine Palms zouden verlaten.
Zelfs buiten deze hoogte punten blijf je ah en oh roepen als je door dit dit fascinerende landschap rijdt; wat is de mens toch een nietig wezen in vergelijking tot de indrukwekkende krachten die de natuur laat zien. Maar het moet gezegd, dat het door de explorers die maar zijn blijven lopen en zoeken naar nieuwe land en onontgonne gebieden, dat wij hier nu van mogen genieten.
We stopten bij Keys View, waar we een spectaculair uitzicht hadden over de woestijn. We stonden op 1600 meter hoogte en het zicht was immaculate! Bij Hidden Valley, een rotsformatie die naar verluid vroeger de geheime schuilplaats van een beruchte veedief was, hebben we een korte hike gemaakt doorde enorme, maar goed beklimbare rotsen die van een afstand op heel grote gladde ronde kiezels lijken, maar in werkelijkheid veel ruwer waren en voldoende relief boden om over te lopen en op te klimmen. Dat de waarschuwingen om well prepared zo’n gebied te ontdekken niet voor niets zijn, merkte we al tijdens ons tochtje van 2 km in de warmte van 108F; allemaal een halve liter water, petten en zonnebrand mee en nog kwamen we met een verhit hoofd weer bij de auto aan, waar de airco verkoeling bood!
Na gestopt te zijn bij verschillende indrukwekkende rotsen, Scull Rock, waar Floor natuurlijk even op moest klimmen om in het neusgat van de schedel te poseren voor de foto, Jumbo Rocks, die te groot waren om van een redelijke afstand in zijn geheel te fotograferen zijn we uiteindelijk gestopt bij White Tank, waar een gesloten campsite ons evengoed toegang gaf tot een pad dat leidde naar een natural Arch, die in de rotsen zijn ontstaan. Het was even zoeken maar uiteindelijk vonden we de Arch en toen moest die natuurlijk beklommen worden. Het grappige is dat de rotsen hier als een soort gestapelde stenen op elkaar liggen en hierdoor heel toegankelijk zijn om te beklimmen. Voor je het weet sta je 15 meter hoger dan waar je begonnen bent.
Omdat we nog een eind verder moesten rijden en nog een stop bij een Vulkaankrater wilden maken, hebben we de rest van de Yucca’s, de cactussen en de hoopjes stenen, zoals opa Hugo ze genoemd zou hebben, vanuit de auto bewonderd. Ik weet zeker dat oude Opa ons van het meest fantastische comentaar zou hebben voorzien als hij stiekem met ons mee zou kunnen reizen! Het voelt toch wel bijzonder om zo’n tour te maken in het land waar hij zo’n groot deel van zijn leven heeft doorgebracht. Wat zou hij ons veel informatie kunnen geven over de gebieden die we bezoeken, de plaatstjes die we aandoen, de speciale eetgelegenheden die hij vast uit een vroeger bezoek zich nog zou weten te herinneren.... nu voorzien we ons zelf van soortgelijk commentaar (domme jongens daar, lichtjes aan touwtjes, hoopjes stenen, hoopjes dooie planten, weer een knaap die niets te doen heeft etc etc.) en toasten ’s avonds bij het eten met een biertje en een Margerita ”Happy Birthday”!
Onderweg zien we de verschillen in de landschappen en bergketens voorbij komen, dan weer droog, dor en vlak, dan weer vulkanisch, zwart en heuvelachtig en zo in eens weer grillig rood en rotsig. Uitgestrekte vlaktes, waar gelukkig een goed begaanbare weg doorheen loopt!
We zoeken, vinden en stoppen bij een krater van een vulkaan, die werkelijk midden in de wereld staat. Het is ons te heet (115F) om de krater te beklimmen en bekijken het van afstand, stelen en stukje lavarock (nog heet van de eruptie ;) en zoeken dan toch de koelte van de airco op. Het is wel heel warm, maar minder vochtig dan de hoge temperaturen die we uit Florida kennen. Het is net of er en fohn op je staat te blazen die geen verkoeling biedt, maar ook niet onaangenaam is.
We rijden verder met deeindbestemming Laughlin..... werkelijk om te gieren! Vanuit de dorre dessert, rijden we Colorado river over en wanen ons in een totaal andere wereld! De rivier laat veel watersportactiviteit zien en na miles onbegroeid en onbewoond landschap naderden we Laughlin.
Laughlin ligt helemaal in het zuiden van Nevada, waar de Colorado-rivier Arizona van Nevada en Californi ë scheidt. Tot voor een paar jaar was Laughlin niet meer dan een naamloos gokstadje van ongeveer 5000 inwoners, midden in de woestijn. In de afgelopen jaren heeft Laughlin echter een spectac¬ulaire gedaanteverwisseling ondergaan. De stad werd het snelstgroeiende gokparadijs van Nevada, waar meer dan 5 miljoen bezoekers per jaar op afkomen. Laughlin is vooral populair geworden bij grensbewoners in Arizona en Californië , die er in het weekend graag eens de bloemetjes komen buitenzetten. Geen enkel middel wordt geschuwd om klanten te lokken. Veerboten en bussen staan klaar om de mensen naar de hotel/casino's te brengen, en natuurlijk zijn de casino's 24 uur per dag geopend.
Een lange weg, parallel aan de rivier, met mega-gigantische hotels die uit de grond torenen (sommige meer dan 30 verdiepingen), versierd met enorme neonlichten die je tegemoet flikkeren om vooral in dat hotel je geld te vergokken. Alle hotels hebben verschillende restaurants onder hun dak en willen vooral dat je daar eet door kortingen aan te bieden met speciale guest rates en kortingskaarten. Wij vinden ons luxe hotel met gemak, staan eerst in de verkeerde rij, nl die waar je je auto laat parkeren door een jong jongetje die je dan 20 USD geeft en je hem bij vertrek weer laat voorrijden! Dat was ons net iets te snobbistisch, dus parkeerden we zelf de auto (plaats genoeg) ploften op onze superzise bedden en namen een kijkje beneden, waar de ground floor van het hotel vol met speelautomaten pokertafels en andere casinospelen stond. Dit was wat we in Vegas hadden verwacht, maar laughlin doet niet onder aan de zo specifieke goksfeer. Zowel de kinderen als Bart en ik, vonden het toch echt de sneuste fase van je leven als je daar vastgeplakt aan je gokstoel dollar na dollar in de automaten gooit en ’s morgens om 6 uur aan de bar je verdriet moet verdrinken! De kinderen waren niet allowed in de play area, dus liepen we en rondje buitenom en zochten tegelijkertijd een leuk eettentje in het hotel. We waren het besef van de dagen al enige tijd kwijt, maar zagen op een aankondiging dat het zondag was en het hotel in riverside dining een crableg and beef buffet serveerde. Dit was aan ons allemaal wel besteed dus hebben we ons daar rijkelijk te goed gedaan aan de grote hoeveelheden crablegs en andere lekkernijen, terwijl we ook uitvoerig onze fellow bezoekers van het hotel bekeken op hun komaf en hun gokverslaving ;) Het is een heel bijzondere ervaring, maar wij zijn niet overtuigd dat dit de aanrader is van het bezoek aan West Amerika!
We blijven maar 1 nacht en zullen da volgnde ochtend eerst even de outlet aan de overkant van de weg bezoeken en daar ontbijten (dit is het eerste en enige hotel dat geen ontbijt serverd, mar wel een starbucks en Subways in het hotel heeft) en dan trekken we verder naar Flagstaff (over Route 66) en komen we richting de Grand Canyon!
Ik moet snel bijschrijven, want er zijn zoveel indrukken om te verwerken en te beschrijven, dat je het al bijna kwijt bent als je weer vol bent van de nieuwe dingen. Gelukkig hebben alle hotels free wifi en zullen we vanavond weer wat verhalen en foto’s uplaoden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
