Alcatraz S.F.

When you break the rules, you go to prison,
when you break the prison rules, you go to ALCATRAZ!

7.00: alarmclock
7.15: douchen
7.30: ontbijt
7.50: ...... gelukkig.... niet naar school / werk!!

Met een strak schema, net iets losser dan dat van de inmates of Alcatraz zoals we later zouden zien, startten we de dag om op tijd bij pier 33 in San F. te zijn! Als jullie al dachten dat we een luie vakantie hadden, dan heb je het mis, want wil je er het meeste uithalen hier, dan moet je echt de dag beginnen voor de eerst cijfers van de dag uit twee getallen bestaat en om 8 uur reden we dan ook op de highway. Omdat we niet precies wisten hoe het verkeer op dat tijdstip zou zijn en welke parkeermogelijkheden er down town waren, hadden we een half uur uitgetrokken om er te komen en dan hielden we nog en beetje speling, want de boot vertrekt om 9.10 uur!
Het is wel een beetje drukker aan de Westelijke zijde van de States, maar we reden rustig langs the Embarcado (de randweg rondom de baai van San Fracisco, waar alle steigers / pieren in de meest onlogisch volgorde zijn gelegen) Op zoek naar pier 33 rijden we langs, pier 42, pier 12, pier 27, pier 8 en dan komt pier 29 en een bord met public parking, waarop Bart de auto in z’n rechtsaf zette en een relatief kleine parkeergelegenheid in reed, waar nog maar een paar auto’’s stonden. Een vriendelijke Amerikaan hielp ons en vertelde dat we nu voor een early bird tarief (YES!; dit zijn de acties die in op zaterdag in Schagen altijd misloop, omdat ik dan om 12.00 uur nog in pyjama met de krant en de koffie zit te luieren) konden parkeren en dan tot 20.00 uur voor 10 USD ipv 30 USD no worries zouden hebben! Goed geregeld dus! We liepen verder om de pier te zoeken, maar zodra we buiten kwamen zagen we dat de pier direct naast de parkeergarage lag; nog beter geregeld dus!

De Alcatraz toer is één van de meest bezochte attracties in San Francisco, waarmee je met een boot naar het eiland gebracht wordt waar de meest bekende, beruchte en gevreesde gevangenis van Amerika op gevestigd was. De verhalen van Alcatraz gaan nog steeds de wereld over en laten voor iedereen nog voldoende vragen over om je te verwonderen over de manier waarop in die tijd in Amerika de strijd tegen de meest grote criminelen aangegaan werd, hoe het er toe ging en ruimte te laten om je eigen idee er over te vormen. Wat een instituut!

In 1934 werd de Alcatraz, dat eerst een Militair Fort was in de American Civil War, daarna een Militaire gevangenis van een Militairy Prison een Federal Penintentary (maximum Security Prison), waar door de toenemende criminaliteit in de crisisjaren, de jaren van de drooglegging, steeds meer vraag/ noodzaak was! De rots waarop Alcatraz was gebouwd, leek de beste plek om moordenaars, overvallers, maffioso op te sluiten met de kans nul om te ontsnappen. Met S.F. op slechts anderhalve mile, leek de zwaar bewaakte en beveiligde gevangenis geholpen te worden door de steile rotskliffen, de sterke stroming van het koude water van San Francisco Bay, waardoor het onmogelijk was om de andere kant van het water te bereiken!

WE kwamen om 9.30 uur aan op het eiland, maar hadden waarschijnlijk een ander gevoel bij de aanvaarroute dan de gemiddelde gevangene, want het ligt echt op een idyllische plek op een klein eilandje, waarop het voor veel vogels en mooie gekleurde planten (veel aronskelken, en familie ervan) goed toeven is! Bij aankomst, werden volgens goed Amerikaans gebruik door een ranger van het Nationaal Park (want dat is het Alcatraz eiland) welkom geheten en kregen we uitleg over hoe we het beste ons bezoek konden plannen. Vooral het cell house is natuurlijk interessant en we kwamen er achter dat we geen van allen ooit een gevangenis binnen zijn geweest! Bart had aan boord in Somalie wel een gevangenis gebouwd, maar dat is geen vergelijk!

We bekeken eerst de film over de geschiedenis van de Alcatraz, de sluiting in 1963, doordat het vervallen was en niet meer voldeed aan de eisen en maatstaven die er in die tijd waren. Er was geen riolering en de kosten die het met zich mee bracht om dit instituut in stand te houden waren te hoog voor de staat, waardoor President Kennedy besloot op 19 maart 1963 de gevangenis te sluiten en de laatste zittende gevangenen te verplaatsen naar gevangenissen op het vaste land. Toen de Alcatraz dicht ging en de tijd van protesten in Amerika toenam, doordat de regering allerlei beloften die ze aan de American-Indian bevolking hadden gedaan, niet nakwamen, kreeg het eiland onverwacht nieuwe bewoners. De leegstand vna Alcatraz werd benut door een groep Indianen die zich sterk verzetten tegen de regering en zichzelf de rechtmatige eigenaars van het rondgebied noemden. Een grote groep Indianen bewoonde het eiland 19 maanden lang, maar moesten het eiland verlaten na het ingrijpen van de overheid. Inmiddels had de president nieuwe toezeggingen gedaan waardoor de Indiaanse bevolking op een meer menswaardige manier konden leven in de gebieden en reservaten in het Westen.
Vanaf dat moment is van Alcatraz eiland een National Park gemaakt dat toegankelijk is voor bezoekers.

Hierna begeven we ons via een steike opgang naar het cellencomplex, waar we een audiotour krijgen die ons met veel informatie door het complex leidt. We krijgen een goede indruk van hoe in die tijd de standaarden van detentie waren en hoe afschuwelijk het moet zijn geweest om op zo’n manier jarenlange straffen uit te zitten. De verhalen van ontsnappingspogingen (in al die jaren 36 pogingen gedaan, waarvan alleen van drie mannen niet zeker is of zij levend aan het vaste land zijn gekomen, de overigen hebben het niet overleefd of eerder terug gevonden!), oproer en het dagelijks leven door de jaren heen. Het was interessant, maar vooral ook indrukwekkend om in het echt te zien hoe het er uit ziet, hoe mensen daar leefden, dat er hele gezinnen van werknemers deel uit maakten van de eilandbewoners en de ervaringen van gevangenen, de bewaarders en de kinderen van Alcatraz te beluisteren op de audiotape. Beter dan welke film ook, die er over is gemaakt!

Na drie uur Alcatraz (beter dan 12 jaar denk ik!), verlaten we het eiland om ook nog wat meer van Fishersmans Warf te zien, the Cable Cars van San Francisco, China Town en... als we er toevallig in de buurt komen, een appelwinkel (apple ;) ) te bezoeken.
Gelukkig hebben we nog een dag voor ons en we wandelen van pier 33 naar pier 39 dat een hoog toeristisch / Scheveningen-like karakter had. Veel artiesten leuken de straten op; we hebben echt onbedaarlijk gelachen om een zwerver (dat dachten wij) die zich achter twee takken bushbush schuil hield en dan niets vermoedende voorbijgangers (vaak toeristen zoals wij, die zoekend, omhoogkijkend naar gebouwen rondlopen) ontzettend te laten schrikken door te voorschijn te komen met een scarry geluid als ze dicht langs hem liepen. Veeeeel leuker dan candid camera! Het hoogtepunt was een chinees, die met zijn camera al lopend de hele boulevard aan het filmen was en ondertussen zijn gedwee volgende vrouw en kinderen wees op interessante dingen die ze vooral niet moesten missen. Zonder ook maar ergens anders op te letten dan zijn camera werd hij door de artiest aan het schrikken gemaakt en hij gilde zo hard, sprong in de lucht, vloog achteruit tegen de muur aan, tot dat hij door had dat het een grap was en geen terroristische aanslag (sorry, maar wij hebben ons helemaal vlak gelachen!!). De pier was verder vol met winkeltjes, de gebruikelijke T-shirt shops, eettentjes die hun seafood aanprijzen, dat daar vooral uit gefrituurde inktvisringen bestond en niet onze voorkeur had! Het hoogtepunt van de pier was het sea deck waarop wel honderd zeeleeuwen lagen te zonnen. Geen opgezet, afgehekt zeeaquarium, maar gewoon een spontane actie van de natuur waarbij 21 jaar geleden de zeeleeuwen besloten dat dit een mooie plek was om te gaan luieren na een vermoeide zwemtocht door de Bay of San Francisco! Het was echt leuk om zo dichtbij te kunnen kijken naar deze beesten, die overigens enorm stinken! We hebben gefilmd en foto’’s gemaakt, dus we konden verder.
We wandelen door over de Fishermanswarf, dat eigenlijk nog toeristischer is en vol met souvenirwinkels, creepy fotowinkels en eettentjes was! Over de stoep reden van die tuktuk fietsen, geschikt voor twee personen, maar vele Chinezen zijn in hun eigen land gewend dat dat oneconomisch is en hielden zo’n fietsende student aan om er dan met 5 mensen op te springen!
Anyway, we vonden een American Diner (zo’n jaren 60, David Cassidy-achtige eettent, met nep jukeboxen en burgers and shakes), want er is altijd wel iemand die op een bepaald moment van de dag wat fuel nodig heeft en standaard wordt er dan op grappige wijze ”honguuuuuuuuuuuuuur” gegromd, dat het signaal is om snel ergens naar binnen te gaan.
Opgeladen liepen we verder naar de Cable Cars, die toch echt een SF attractie zijn. De rij kwam ons al tegemoet en met het vooruitzicht om langer dan een uur te moeten wachten omdan in een overvolle car 2 mile verder gereden te worden, besloten we om naar China Town te lopen en zo de stad verder te verkennen! China Town is in iedere grote stad een leuk uitje! We luiden het in met vuurwerk, doordat Bart zijn eerste stappen op van die klapper-erwtjes zette, zonder dat hij er erg in had, wat een enorme onverwachte knal gaf! Lekker rond gekeken en door gewandeld en ons verbaasd over hoe men met zoveel winkels met zo veel rotzooi nog een menswaardig bestaan kan opbouwen! Oude Chinese vrouwtjes die je dan toch iets proberen te verkopen, dat bij ons op een rommelmarkt nog geen kans zou maken, maar ze blijven vriendelijk lachen!
Doorlopend tussen de hoge gebouwen (die volgens Bart echt dwergen zijn bij de wolkenkrabbers in New York), bevinden we ons in Financial District en voor we er erg in hebben lopen we 20 blocks van de werf op Marketstreet. Wat wil het toeval, dat we plotseling voor de Applewinkel stonden.... en hoe het verder afloopt kunnen jullie zelf invullen! Geheel tevreden en voldaan keren we na een lange, maar erg leuke dag terug naar het hotel. Geen zin meer om ergens te gaan eten, kopen we in de supermarkt wat salade, brood en beleg en een halve watermeloen, om lekker te snacken in het hotel. Iedereen is moe en morgen vertrekken we weer verder naar het zuiden langs de kust, dus stoppen we ermee voor de dag!

San Francisco is een stad apart; leuk, sfeervol, maar wel zeer toeristisch, maar het alles wat wij nodig hebben en we zullen straks in Nederland, luisterend naar muziek op de Ipod, apps downloadend en spelend op de Ipad nog vaak aan deze leuke dag terugdenken!

Inmiddels zijn we onderweg naar Monterey en daar zullen we de dag doorbrengen. We weten niet precies wat we daar gaan doen, maar dat lezen jullie morgen wel weer!