Een dag in Mexico

Tijuana Mexico 28-07-2011
Vandaag vroeg op pad om Amerika te verlaten en naar de Mexicaanse grens te rijden. We zitten echt maar 10 minuten van de grens af en een bezoek aan Tijuana staat op het programma; eindelijk eens een land waar Bart ook nog niet is geweest!
We reden naar de grens, moesten nog goed uitkijken dat we niet te lang op de Freeway bleven en dan per ongeluk toch met de huurauto de grens over reden, en parkeerden de auto op één van de parkeerterreinen die er op waren ingesteld toeristen en grensbezoekers voor 10 dollar een parkeerplek te bieden. Never mind, we stonden op loopafstand van de grens en het leek wel een grensovergang naar het voormalig Oostblok; hoge hekken, veel gewapende politie en grensbewaking en borden die je er vriendelijk doch dringend op wezen dat je niet moest proberen de grens over te gaan met drugs, wapens, lijm en andere onwenselijkheden.
Zo liepen we de grens over, zonder paspoortcontrole, want het interesseert de Mexicanen niet zo veel wie er binnen komt, maar de Amerikanen des te meer dat er geen illegale Mexicanen hun grens over stappen.
We waren voorbereid op een arm, onbetrouwbaar en crimineel dagje, maar dat viel alles mee. Nu is Tijuana natuurlijk niet het echte Mexico zoals je zou verwachten, maar het plaatje voldeed wel aan het beld van armoede, werkeloosheid, shabby taxichauffeurs en kooplieden die je bijna van de staat af hun winkel insleurden om maar alsjeblieft iets te kopen van hun ‘handmade’ Mexican goods! Bij het Visitors center werden aller vriendelijks te woord gestaan door een Mexicaanse jongen die ons de do’s en don’ts van Tijuana vertelde. Dat je het nooit eens moest zijn met de prijs die je aangeboden werd, dat Taxiritten niet meer dan 8 USD mochten kosten en dat een bezoek aan de traditional Farmers Market een aanrader was.
Zo begonnen we onze Mexicodag. Nog voordat we zelf een blijk op de kaart hadden gekeken werden we door een Amerikaanse jongeman, Gabriel, die ons als toeristen herkende..... Hoe kan dat nou???? En ons onder zijn hoede nam, door ons een beetje wegwijs te maken in Tijuana en de gebruiken. Hij woonde in Mexico (zijn moeder ook) en werkte in de USA. Vandaag ging hij zijn moeder bezoeken, maar nam wat tijd om ons de goede en absoluut foute plekken van de stad te laten zien. Wie nog durft te zeggen dat Amerikanen hun vriendelijkheid niet echt menen, heeft het volgens mij absoluut verkeerd, want iedereen die we spreken, iets vragen of gewoon ontmoeten op een terrasje is uiterst vriendelijk en geïnteresseerd in wat we gaan doen en of ze ons nog van tips kunnen voorzien. De gemiddelde Amerikaan is inderdaad trots op zijn land, maar schroomt niet om toeristen daarin te laten delen, door ze te adviseren, te guiden of gewoon te laten delen in zijn of haar eigen ervaringen. Natuurlijk is het grootste deel van de bevolking nog nooit buiten the States geweest, maar als je alle staten al eens hebt bezocht ben je verder dan alle landen van Europa. Grappig blijft dat iedere Yenk wel en connectie heeft met Europe..... een baas is from Sweden, een aunty comes from Italy, een neighbour has been to Finland.... en iedereen kent natuurlijk AMSTERDAM!!
Onze wandeling start op Revolution Avenue, waar beide kanten van de druk bereden straat vol is met souvenirwinkels en Margeritbars en alle handelaren lijken sterk op Turkse kooplieden door maar Ola Familia, good goods, everything for you te roepen en je graag in hun winkel de meest walgelijke dingen aan te smeren. Had natuurlijk wel graag zo’n hele grote Sombrero mee willen nemen, maar ja die past niet in de koffer! We hebben de straat doorstaan en kwamen tot de conclusie dat je hier snel genoeg van hebt. Tussen de armoedige huisjes, bedrijfjes en tacotentjes door wandelen we naar het ‘Cultural Part’ van de stad en richting de Market. Wat en verschil met Amerika, veel armoede, overal toeterende taxi’s die je wel honderd meter willen verplaatsen voor veel pesos en op iedere straathoek een Dentista die graag je tanden bleekt of andere rottigheid wil aanbrengen. Dat de Mexicanen grote problemen hebben met hun mannelijkheid, blijkt uit de enorme hoeveelheid Farmacies vol met alle soorten Viagra!
De Farmers Market was zoals als iedere buitenlandse markt een bezienswaardigheid. Nauwelijks binnen werden we vriendelijk ontvangen door de eerste de beste fruithandelaar die de kinderen voor 2 dollar een cocosnoot aanbood (niet zo’n klein, hard, harig ding, maar zo’n enorme, malse, vol sap zittend geval, waar je met een rietje eerst de melk uit drinkt, waarna de man met het hakmes letterlijk mootjes hakt van het vruchtvlees! Bart en ik deelden ( echt Amerikaans... of echt Nederlands...? een mega beker vers fruit, waarvan we de meeste soorten wel herkende, maar van enkel dingen een toelichting kregen. Zo proefden we allemaal de befaamde cactusvrucht, een soort kiwi met eetbare pitten en aten we een soort knol, dat niet echt te eten was, mar blijkbaar met kruiden, chilisauce en lemon gegeten diende te worden. So we did, maar het was nog niet geweldig. Vol van al deze lokale heerlijkheden liepen we over de markt, waar grotendeels fruit, groente (inclusief Cactusleaves, gesneden als snijbonen), pinjata’s en kruiden te koop was. Jammer dat je geen exotische dingen mag meenemen, want er waren wel wat dingen het uitproberen waard.
We besloten langzaam terug te lopen naar de grens en onderweg een typisch Mexican eettentje te bezoeken. Die vonden we ergens in een achteraf straatje en we lieten ons verrassen, door niet iets van de kaart te bestellen, maar allemaal verschillende, hand made, hand coocked taco’’s te laten aanrukken. Dat het goed smaakte bleek uit de hoeveelheid verschillende taco’’s die de kinderen (en wij zelf ook) verorberden. Na ongeveer 16 Taco’s..... en een bakje radijs met zout en drinken (Bart moest het biertje wel onder de tafel houden en stiekem opdrinken!) moesten we slechts 23 USD betalen! Daar kun je nog eens een keer voor uit eten!
Dat onze Birkenstocks niet helemaal berekend waren op de hoge temperaturen bleek uit de kleine blaren die we allemaal op hadden gelopen. Gelukkig hebben we straks in de desert en the canyons gewoon bergschoenen aan! We wandelden door de souverniersstraat terug naar de grens, scoorden onze mexicaanse presentjes en wandelden over de Highway naar de grns. Een grote rij wachtte ons daar, maar dit bleek voor de autochtone Mexicanen te zijn, die niet zo maar de States in komen. Dit geldt overigens voor iedereen, want de controle is streng, duurt lang en is vooral gericht op de customs regulations. Na een half uur in de rij te hebben gestaan werd er, zichtbaar voor ons, gesmoesd door twee militairen (1 army en 1 navy) gebarend naar elkaar en naar Bart, vermoedelijk wijzend naar de pet die hij droeg van Hr Ms Tromp. Eenmaal door de douane begeleidde het Navy-meisje met bijna open mond ons verder naar de lopende band en zag in Bart de VIP van de dag (Sir hier / Sir daar), dus liepen we vlot Amerika weer binnen!
Onze hoofden wilden nog wel even naar de grote outlet, maar onze voeten niet echt. Terug naar het hotel om even te rusten, te zwemmen en er achter te komen dat je echt HEEL VEEL moet drinken bij deze temperaturen (27 / 28 graden C), want je hoofd wordt direct gestraft door een drukkend gevoel, dat na anderhalve liter vocht weer spontaan verdwijnt!
Om een uurtje of 7 gingen we toch nog even shoppen, want er staan Vans op het lijstje, Levi’s, Converses en die vind je weer niet in de desert! Wat een winkels en wat een merken, wat en mensen en wat een Foud Court! (Je raakt niet uitgekeken! De meiden hebben hun eerste paar schoenen gescoord en daarna hebben we bij Jack in de Box een hapje gegeten! Tijd om terug te gaan naar de kingzise bedden van het hotel. Bart en ik hebben de plannen voor de volgende dag nog even in de hot tub, die ieder hotel heeft) besproken en daarna lekker naar bed.