Grand Canyon met een Capital G
Door: Stoelinga
Blijf op de hoogte en volg Heleen en Bart
01 Augustus 2011 | Verenigde Staten, Grand Canyon Village
Grand Canyon National Park 01-08-2011
Today is the the day....
We hebben voor ons doen een early breakfast om vroeg te vertrekken naar de Grand Canyon, dat ongeveer anderhalf uur van ons hotel vandaan ligt. Ieder heeft er zijn eigen voorstelling van, maar ik denk achteraf , dat geen enkele voorstelling ook maar enigszins de werkelijkheid nadert, want de indrukken en beelden die we in dit gigantische wereldwonder hebben opgedaan laten zich eigenlijk niet beschrijven!
We hadden ons redelijk ingelezen over de historie en over de enorme strekking van het natuurgebied, maar ook dat was eigenlijk niet voldoende om te kunnen begrijpen hoe machtig en hoe machtig mooi de natuur zich kan presenteren!
Zoals ik al schreef, had ik als facebook friend van de Grand Canyon de tickets voor de Imax besteld, dus daar startte ons programma,net voor de ingang van de G.C. Op een megascherm kregen we in een half uur een film te zien over de historie van Grand Canyon, de menselijke interactie met de natuur en de onuitwisbare invloed en indruk die de Colorado River in de staat Arizona heeft achtergelaten. Ik ontkom er niet aan om in superlatieven te schrijven omdat echt alles wat met de G.C. te maken heeft overweldigend mooi is en onbegrijpelijk groot en nergens het zelfde is door de lichtval, de verscheidenheid in eroderende werking van de rivier. We hadden een indruk van wat ons te wachten stond als we straks echt het park in zouden rijden. De film/ dvd hebben we gekocht om met jullie te delen en ook al is het slechts een fractie van de live sensatie aan jullie te laten zien.
De ingang van het park had een aparte lane voor pashouders en dankzij Ronald en Marijke hadden we hun kaart mee en reden soepel door het park in. Het blijft imponerend hoe goed de Amerikanen al hun publiek toegankelijk cultuurgoed hebben opgezet, georganiseerd en hoe laagdrempelig en toegankelijk alles is. Je maakt overal vrienden als je vertelt dat je all the way from the Netherlands bent gekomen om hun land te bezoeken! Een vriendelijke mevrouw aan de ingang voorzag ons van maps en tips en daar gingen we richting de eerste viewpoint. Of je nu filmt of foto’’s maakt, het houdt gewoon niet op omdat je de omgeving bijna per seconde ziet veranderen van kleur, van steensoort, van formatievorm, van diepte, van begroeiing, van achtergrond, van luchtkleuren.... en zo kan ik nog wel even doorgaan. We schieten overal plaatjes van en ik hoop dat ik er ook een aantal met jullie kan delen vanavond, want ik moet eerst alle foto’s kleiner maken om ze op deze site te kunnen uploaden.
Terwijl we allemaal onze ogen uitkijken, zoekt Floor naar de fotomomenten van mooie doorkijkjes, enge kliffen waar je kunt lopen, het liefst zonder fence en het is haar uiteindelijk gelukt om op de meest waanzinnige uiteinden van begaanbare rotsformaties te klimmen en te roepen of we er een foto van willen maken. Als ze iets bewogen zijn komt dat meer door de doodsangsten die de fotograaf moest doorstaan om er naar te kijken. Anyway, al zou ze naar achteren gestapt zijn dan hebben we altijd de foto’s nog! (ja deze slechte grap mag/moet er zelfs in van Floor!)
Om alle indrukken even te laten zakken rijden we terug het park uit (net een kilometer) om naar het heli-port van de Grand Canyon Helicopters te gaan; we hadden om 13.20 een tour geboekt, maar doordat er een uurtje eerder lichte thunderstorms waren geweest lagen ze iets achter op het schema en moesten we er even wachten, maar gelukkig hingen er overal televisies met mooie filmbeelden van wat ons te wachten staat. Al voordat we de tour gemaakt hebben, kan ik iedereen adviseren, als je al overweegt om de canyon te bezoeken, te sparen voor deze once in a lifetime experience en het dan vooraf in Nederland te boeken. Je wil niet geloven hoeveel mensen zichzelf deze kostbare beleving cadeau doen; mensen die binnen liepen om nog even snel een tourtje van enkele honderden dollars te boeken, maar de meeste tours waren al uitverkocht.
Tegen drie uur mochten we, na de veiligheidsinstructies, naar de heli die ons door de reusachtige kloof zou vliegen om van bovenaf en van dichtbij slechts een paar miles van de Grand Canyon (de totale lente van de hele canyon is 227 miles) te laten bezichtigen. Terecht staat er op de ticketsticker, don’t leave a footprint, want alles dat je van bovenaf waarneemt, maakt je niet alleen sprakeloos, maar creëert ook de onverklaarbare behoefte om zoiets moois nooit aan te raken, te veranderen of om er ook maar iets in aan te brengen dat het beeld kan wijzigen. Gelukkig wordt dit door de UNESCO bewaakt en merk je dat iedereen met de zelfde serieusheid het park benadert.
De helitour was werkelijk één van de meest fantastische ervaringen, waar we allemaal nog lang van nagenieten. Niet alleen het geluid van de Heli (was overigens prima geregeld, doordat we een koptelefoon met info kregen) maakte ons stil, maar de onbeschrijfelijke grootte en schoonheid van het uitgestrekte steengebied kon alleen maar vastgehouden worden door 247 foto’’s te schieten, een half uur continu te filmen en alles ook nog op de flipcamera vast te leggen! Zo moeten we het gevoel thuis toch nog een keer kunnen terughalen en met elkaar na kunnen genieten van deze geweldige dag.
Na de tour durfden we gerust te lunchen (altijd na zo’n tour doen; je weet maar nooit!) en we konden de volgende keten afvinken, want we bezochten een Wendy’s. Even snel een salad, een burger en een frostie gekocht om weer terug het park in te rijden!
In het park waren slecht een paar wegen waar je zelf mocht rijden, maar er is door het hele park een prima shuttle service die af en aan rijdt naar de mooiste punten van het park. Wij parkeerden de auto bij een van de visitors centres en vervolgden onze route met de red route shuttle die ons als eerste naar Powel Memorial bracht, waar we weer adembenemende views hadden. Het monument vonden we hierbij direct minder interessant, maar de geschiedenis van Powel verhaalt dat hij in 1869 als eerste wetenschappelijke expeditie over de Colorado ging en daarbij nieuwe gebieden van de Canyon exploreerde.
We liepen van hier naar Hopi Point, waar je meer dan 90 mile uitzicht hebt over de canyon en bij heldere dagen zelfs de kust van San Francisco kunt zien. Wij hadden met de verrekijker wel wijds uitzicht, maar San Francisco gaan we wel van dichtbij bekijken.
Toevoeging van Floor: Het was heel mooi, er waren allemaal heel mooie bergen (canyons) en vanaf sommige plaatsen kon je de Colorado River zien. Er waren heel veel mooie uitzichten en je kon het nog beter zien op plaatsen waar geen hek stond. Je mocht hier geen muntjes of steentjes tossen, want daar konden hikers of dieren dood van gaan als ze het op hun hoofd kregen; Ook konden vogels de muntjes opeten en dan gingen ze ook dood!
Met de shuttle verder the Abbys, waar je naar beneden kek in een 3000 ft diepe cliff! Niet echt iets voor hen die niet graag naar beneden kijken bij een gewoon flatgebouw! Verder naar Pima point waar je weer vanuit en hel andere hoek de kloof in keek en de wanden steeds roder kleurden door de al langzaam ondergaande zon. Het gerommel van de rivier was hier goed hoorbaar en met het gegeven dat de Colorado rivier iedere 10.000 jaar 16 centimeter dieper uitsleet over wisselende breedte van enkele tientallen meters, dan heeft de riveir ook nog wat te doen!
Op het eindpunt van de shuttle, Hermits Rest, vullen we onze waterflessen en keren terug naar de auto om een m plekje voor de sunset te zoeken, want nu we er toch zijn... We halen de desert View niet, want als de zon zakt, dan gaat het in een keer toch verraderlijk snel, maar stoppen ook bij Mather Point konden we de gloed over de rosten in en half uur zien veranderen van rood, naar grijs, naar oranje, roze, paars, blauw en uiteindelijk in een kleurenpalet, waarin geen rots gelijk was. Sorry, maar het laat zich niet op papier vastleggen en zelfs de foto’s zijn waarschijnlijk niet imponerend genoeg, maar we hebben genoeg bewijsmateriaal als we thuis zijn om jullie te overtuigen van de schoonheid die we hebben mogen waarnemen!
Beauty lies before me,
Beauty lies behind me
Beauty lies beyond every boundary of nature!
Vermoeid, maar voldaan van deze prachtige dag keerden we terug naar Flagstaff; vier mensen met ogen licht gesloten en eentje die ons langs de ski bowl van Arizona leidde en weer veilig bij het hotel bracht!
Morgen gaan we weer een challenge aan, want ons programma is te vol voor de 24 uur die de dag heeft. We willen Monument Valley bereiken en tussen door nog verschillende bijzondere plaatsten aandoen en of we het allemaal gaan redden, lezen jullie snel!
So far.... lots of love from Arizona..... on our way to Utah!
xx
Weetjes over the Canyon:
Gevormd zo’n 5 tot 6 miljoen jaar geleden
In 1919 is het een National park geworden
Gemiddeld 10 mile breed
Gemiddeld 1 mile diep
Hoogste punt is Point Imperial: 8803 ft
Today is the the day....
We hebben voor ons doen een early breakfast om vroeg te vertrekken naar de Grand Canyon, dat ongeveer anderhalf uur van ons hotel vandaan ligt. Ieder heeft er zijn eigen voorstelling van, maar ik denk achteraf , dat geen enkele voorstelling ook maar enigszins de werkelijkheid nadert, want de indrukken en beelden die we in dit gigantische wereldwonder hebben opgedaan laten zich eigenlijk niet beschrijven!
We hadden ons redelijk ingelezen over de historie en over de enorme strekking van het natuurgebied, maar ook dat was eigenlijk niet voldoende om te kunnen begrijpen hoe machtig en hoe machtig mooi de natuur zich kan presenteren!
Zoals ik al schreef, had ik als facebook friend van de Grand Canyon de tickets voor de Imax besteld, dus daar startte ons programma,net voor de ingang van de G.C. Op een megascherm kregen we in een half uur een film te zien over de historie van Grand Canyon, de menselijke interactie met de natuur en de onuitwisbare invloed en indruk die de Colorado River in de staat Arizona heeft achtergelaten. Ik ontkom er niet aan om in superlatieven te schrijven omdat echt alles wat met de G.C. te maken heeft overweldigend mooi is en onbegrijpelijk groot en nergens het zelfde is door de lichtval, de verscheidenheid in eroderende werking van de rivier. We hadden een indruk van wat ons te wachten stond als we straks echt het park in zouden rijden. De film/ dvd hebben we gekocht om met jullie te delen en ook al is het slechts een fractie van de live sensatie aan jullie te laten zien.
De ingang van het park had een aparte lane voor pashouders en dankzij Ronald en Marijke hadden we hun kaart mee en reden soepel door het park in. Het blijft imponerend hoe goed de Amerikanen al hun publiek toegankelijk cultuurgoed hebben opgezet, georganiseerd en hoe laagdrempelig en toegankelijk alles is. Je maakt overal vrienden als je vertelt dat je all the way from the Netherlands bent gekomen om hun land te bezoeken! Een vriendelijke mevrouw aan de ingang voorzag ons van maps en tips en daar gingen we richting de eerste viewpoint. Of je nu filmt of foto’’s maakt, het houdt gewoon niet op omdat je de omgeving bijna per seconde ziet veranderen van kleur, van steensoort, van formatievorm, van diepte, van begroeiing, van achtergrond, van luchtkleuren.... en zo kan ik nog wel even doorgaan. We schieten overal plaatjes van en ik hoop dat ik er ook een aantal met jullie kan delen vanavond, want ik moet eerst alle foto’s kleiner maken om ze op deze site te kunnen uploaden.
Terwijl we allemaal onze ogen uitkijken, zoekt Floor naar de fotomomenten van mooie doorkijkjes, enge kliffen waar je kunt lopen, het liefst zonder fence en het is haar uiteindelijk gelukt om op de meest waanzinnige uiteinden van begaanbare rotsformaties te klimmen en te roepen of we er een foto van willen maken. Als ze iets bewogen zijn komt dat meer door de doodsangsten die de fotograaf moest doorstaan om er naar te kijken. Anyway, al zou ze naar achteren gestapt zijn dan hebben we altijd de foto’s nog! (ja deze slechte grap mag/moet er zelfs in van Floor!)
Om alle indrukken even te laten zakken rijden we terug het park uit (net een kilometer) om naar het heli-port van de Grand Canyon Helicopters te gaan; we hadden om 13.20 een tour geboekt, maar doordat er een uurtje eerder lichte thunderstorms waren geweest lagen ze iets achter op het schema en moesten we er even wachten, maar gelukkig hingen er overal televisies met mooie filmbeelden van wat ons te wachten staat. Al voordat we de tour gemaakt hebben, kan ik iedereen adviseren, als je al overweegt om de canyon te bezoeken, te sparen voor deze once in a lifetime experience en het dan vooraf in Nederland te boeken. Je wil niet geloven hoeveel mensen zichzelf deze kostbare beleving cadeau doen; mensen die binnen liepen om nog even snel een tourtje van enkele honderden dollars te boeken, maar de meeste tours waren al uitverkocht.
Tegen drie uur mochten we, na de veiligheidsinstructies, naar de heli die ons door de reusachtige kloof zou vliegen om van bovenaf en van dichtbij slechts een paar miles van de Grand Canyon (de totale lente van de hele canyon is 227 miles) te laten bezichtigen. Terecht staat er op de ticketsticker, don’t leave a footprint, want alles dat je van bovenaf waarneemt, maakt je niet alleen sprakeloos, maar creëert ook de onverklaarbare behoefte om zoiets moois nooit aan te raken, te veranderen of om er ook maar iets in aan te brengen dat het beeld kan wijzigen. Gelukkig wordt dit door de UNESCO bewaakt en merk je dat iedereen met de zelfde serieusheid het park benadert.
De helitour was werkelijk één van de meest fantastische ervaringen, waar we allemaal nog lang van nagenieten. Niet alleen het geluid van de Heli (was overigens prima geregeld, doordat we een koptelefoon met info kregen) maakte ons stil, maar de onbeschrijfelijke grootte en schoonheid van het uitgestrekte steengebied kon alleen maar vastgehouden worden door 247 foto’’s te schieten, een half uur continu te filmen en alles ook nog op de flipcamera vast te leggen! Zo moeten we het gevoel thuis toch nog een keer kunnen terughalen en met elkaar na kunnen genieten van deze geweldige dag.
Na de tour durfden we gerust te lunchen (altijd na zo’n tour doen; je weet maar nooit!) en we konden de volgende keten afvinken, want we bezochten een Wendy’s. Even snel een salad, een burger en een frostie gekocht om weer terug het park in te rijden!
In het park waren slecht een paar wegen waar je zelf mocht rijden, maar er is door het hele park een prima shuttle service die af en aan rijdt naar de mooiste punten van het park. Wij parkeerden de auto bij een van de visitors centres en vervolgden onze route met de red route shuttle die ons als eerste naar Powel Memorial bracht, waar we weer adembenemende views hadden. Het monument vonden we hierbij direct minder interessant, maar de geschiedenis van Powel verhaalt dat hij in 1869 als eerste wetenschappelijke expeditie over de Colorado ging en daarbij nieuwe gebieden van de Canyon exploreerde.
We liepen van hier naar Hopi Point, waar je meer dan 90 mile uitzicht hebt over de canyon en bij heldere dagen zelfs de kust van San Francisco kunt zien. Wij hadden met de verrekijker wel wijds uitzicht, maar San Francisco gaan we wel van dichtbij bekijken.
Toevoeging van Floor: Het was heel mooi, er waren allemaal heel mooie bergen (canyons) en vanaf sommige plaatsen kon je de Colorado River zien. Er waren heel veel mooie uitzichten en je kon het nog beter zien op plaatsen waar geen hek stond. Je mocht hier geen muntjes of steentjes tossen, want daar konden hikers of dieren dood van gaan als ze het op hun hoofd kregen; Ook konden vogels de muntjes opeten en dan gingen ze ook dood!
Met de shuttle verder the Abbys, waar je naar beneden kek in een 3000 ft diepe cliff! Niet echt iets voor hen die niet graag naar beneden kijken bij een gewoon flatgebouw! Verder naar Pima point waar je weer vanuit en hel andere hoek de kloof in keek en de wanden steeds roder kleurden door de al langzaam ondergaande zon. Het gerommel van de rivier was hier goed hoorbaar en met het gegeven dat de Colorado rivier iedere 10.000 jaar 16 centimeter dieper uitsleet over wisselende breedte van enkele tientallen meters, dan heeft de riveir ook nog wat te doen!
Op het eindpunt van de shuttle, Hermits Rest, vullen we onze waterflessen en keren terug naar de auto om een m plekje voor de sunset te zoeken, want nu we er toch zijn... We halen de desert View niet, want als de zon zakt, dan gaat het in een keer toch verraderlijk snel, maar stoppen ook bij Mather Point konden we de gloed over de rosten in en half uur zien veranderen van rood, naar grijs, naar oranje, roze, paars, blauw en uiteindelijk in een kleurenpalet, waarin geen rots gelijk was. Sorry, maar het laat zich niet op papier vastleggen en zelfs de foto’s zijn waarschijnlijk niet imponerend genoeg, maar we hebben genoeg bewijsmateriaal als we thuis zijn om jullie te overtuigen van de schoonheid die we hebben mogen waarnemen!
Beauty lies before me,
Beauty lies behind me
Beauty lies beyond every boundary of nature!
Vermoeid, maar voldaan van deze prachtige dag keerden we terug naar Flagstaff; vier mensen met ogen licht gesloten en eentje die ons langs de ski bowl van Arizona leidde en weer veilig bij het hotel bracht!
Morgen gaan we weer een challenge aan, want ons programma is te vol voor de 24 uur die de dag heeft. We willen Monument Valley bereiken en tussen door nog verschillende bijzondere plaatsten aandoen en of we het allemaal gaan redden, lezen jullie snel!
So far.... lots of love from Arizona..... on our way to Utah!
xx
Weetjes over the Canyon:
Gevormd zo’n 5 tot 6 miljoen jaar geleden
In 1919 is het een National park geworden
Gemiddeld 10 mile breed
Gemiddeld 1 mile diep
Hoogste punt is Point Imperial: 8803 ft
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
