Van Meteor Crater tot Monument Valley

Een weg vol mooie dingen
Het plan was om vandaag weer vroeg op pad te gaan, maar we werden even vertraagd doordat het leek, ja ... LEEK.... dat alle foto’s van onze eerste vakantiedagen verdwenen waren!!! Dat zou natuurlijk een waar reizigersdrama zijn, maar na een beetje digitaal geknutsel van Bart, zijn ze allemaal weer terug getoverd en konden we gaan ontbijten! Even een kort kattebelletje naar huis en toen ingeladen en gereed voor een fors aantal kilometers (of Miles as you like) on the road, met een strak tijdschema, maar ook alle ruimte om iets te missen, omdat we dan toch niet weten wat we gemist zouden hebben. We weten inmiddels dat onze Tomtom, die overigens ons de grootste diensten van de vakantie levert, af en toe wat in de war is met de afstand en tijd verhouding en als wij een route plannen en de verwachtte reistijd is zes en half uur, het waarschijnlijk dichter bij de vier en half uur zal zijn.
We gaan op weg naar Monument Valley, door het grootste Navajo Indianen reservaat van Amerika; het hele reservaat is twee keer zo groot als Nederland en Belgie samen. Onderweg gaan we eerst een Meteor Crater bezoeken die Floor samen met Bart op de kaart heeft gevonden. Het is slechts 100 km om, maar met de afstanden die wij rijden is dat niet echt veel en.... het was echt de moeite waard. Het is de best gedocumenteerde en bewaard gebleven krater in de wereld en het was wederom de moeite waard om te bekijken. Bij binnenkomst werden we eerst weer door een film geinformeerd over het ontstaan van deze krater en de beweging die zich constant in ons zonnestelsel afspeelt. The impact, het neerkomen van de meteoor op de aarde, sloeg een gat in de aarde waar de eifeltoren net bovenuit zou komen en wat de oppervlakte van een klein dorpje zou beslaan; het was maar goed dat Arizona niet zo dicht bevolkt is als Nederland! Het stuk Meteoriet dat ze in het ‘hand-on museum tentoonstelde had de grote van een aardig brok steen, maar met een dichtheid groter dan normale aardse metalen, woog het meer dan 600 kilo. Je kon niet afdalen in de krater, maar er was een mooi uitzicht walkway gemaakt, waarbij je via verschillende telescopen, bijzondere plekken van de krater kon bekijken. Als je daar in levende lijve staat is zo’n gat in de grond wel indrukwekkend. Verrassend was ook de interviews met scientists die alle dagen (of vooral nachten) bezig zijn met het bestuderen van alle veranderingen in de atmosfeer en eventuele bedreigingen van meteoren die mogelijk te dicht richting de aarde bewegen. Nu was ik nooit enorm geinteresseerd in sterrenkunde en planeetwetenschap en de enige in ons gezelschap die Natuurkunde niet het meest chille vak op school vond, toch was dit echt heel boeiend en leerzaam (niet alleen voor mij hoor!)
Na anderhalf uur doorgebracht te hebben in dit Natural Landmark, moest de auto even op zijn staart getrapt worden, om nog tijdig aan te komen bij monument Valley, wat nog zeker meer dan 350 km rijden was! Niet de tochtjes die je in Nederland om 12 uur ’s middags nog zou maken, maar hier wel. Het was een goede weg en onze driver is al aardig gewend aan het Amerkaanse verkeer, dus liepen we geleidelijk wat tijd in. Onderweg kon je weer je ogen uitkijken naar de verschillende soorten landschappen, van prairiegebied, naar heuvelachtig landschap, weer naar dorre vlaktes om in eens weer bergen met allerlei kleuren tegen te komen. We kruisen de little Colorado en in dat gehele gebied zien we een soort miniatuur Canyon die op sommige plaatsen echt wat weg had van de Grand Canyon in Madurodam!
Onderweg in het reservaat komen we niet veel bijzonders tegen en als we op eens een klein parkeerplaatje met tentjes en kraampjes tegen komen, maken we een pitstop om de eerste Indianen te bekijken en hun handmade nijverheid. Dit is de business waar zij van leven en na alle verhalen die we de kinderen vertelden over de vreselijke praktijken die de blanke mens, de indianenstammen heeft aangedaan, moesten we ons schuldgevoel wel afkopen door en armbandje te kopen dat echt veel te duur geprijsd was, maar als het ware een soort charity aankoop was. De Indiaanse mevrouw die we hier spraken was uiterst vriendelijk en vertelde van alles over de stenen die ze gebruikte en hoe ze leefde en hoe de Navajo Indianen leefden. Opvallend vond ik dat ze niet als stammen bij elkaar een community vormden, maar in eigen huisjes, met hun eigen handel zich zelf in leven houden. Ze vertelde ook dat haar huis geen stromend water heeft of gas. Nu is dat voor de verwarming niet nodig, maar voor water moet ze naar Flagstaff rijden!
Ook al vindt Anna de indianen niet echt genoeg, want die wonen toch in tipi’s en hebben een veren tooi op hun hoofd (wake up girl ; it’s 2011), we zien er genoeg onderweg. Inmiddels geeft tomtom aan dat we om ongeveer half vier bij Monument Valley zouden zijn.
We zagen op de laatste 30 km voor het park, dat in het Navajo reservaat ligt en nog altijd eigendom is van de Navajo’s die in het park leven, de eerste grote totems al uit de grond toornen. Op zich waren dit al indrukwekkende aangezichten, maar de reisboeken die we mee hebben beschijven unaniem dat het bezoeken van het park en er door te rijden pas een echte indruk geeft van de machtigheid, de schoonheid, maar ook de grilligheid van deze rode rotsen die op willekeurige plaatsen, door vulkanische activiteit van de aarde uit de grond zijn gedrukt, miljoenen jaren geleden. Dat de Indianen nog altijd hun eigen regels hebben en zich nog steeds niets aantrekken van federale afspraken, maar zeker wel economisch onderlegd zijn, bleek uit het grote bord dat National Passes niet gelden in hun reservaat en dat welke discount dan ook (AAA / militairy discount ) elders in het land wordt geboden niet gelden in het Navajo gebied. Zonder mopperen betalen we dan ook de full enterance prijs, want ook hierbij voelen we de plaatsvervangende schaamte van de daden van onze Amerikaanse blanke vrienden in de eerste helft van de 19e eeuw en die Indianen moeten ook ergens van leven! In de veronderstelling dat er in het park free tours waren (met de ervaring van Grand Canyons nog vers in het geheugen) die ons langs de verzameling uitstulpingen van soms meer dan 300 meter (DRIE HONDERT METER!!!) zou rijden, klopte bijna. Het enige verschil tussen onze verwachting en de geboden werkelijkheid was dat deze tours zeer zeker werden aangeboden, maar dat ze alles behalve free waren. Nu zijn we niet gierig en vliegen de dollars er harden uit dan de euro’s binnen komen, maar bij navraag bleek een rondritje door de rood/oranje stoffige groeve in zo’n open tourwagen 65 dollar te kosten. Twijfelend of we dan toch niet liever zelf zouden rijden, we hebben toch een huurauto en de wegen waren alles behalve goed begaanbaar, of voor iets meer geld ons met zo’n tour zouden laten guiden, kwam de regelindiaan nog even vertellen dat Floor wel gratis mocht !!!! &%$#@!!@#$%& de prijs bleek dus per persoon te zijn en niet per gezin! We rijden dus zelf; eerst even navraag gedaan bij iemand die uit een auto vol met oranje stof stapte naar de road conditions en hij wist te vertellen dat als je niet harder dan 5 km per uur zou rijden en goed uit kijkt voor pot holes (gaten in de weg) het goed te doen was. Zo gingen wij op safari langs de 17 mile lange route die ons inderdaad langs immens grote, hoge oranje/rode totemrotsen of rostformaties leidde. Afgewisseld met mooie scienic turn offs en viewpoints, waar Indianen weer probeerden om een beetje inkomsten te vergaren door paardrij tochtjes van 20 meter met fotomoment aan te bieden voor 25 USD of door hun handgemaakt kralendingen aan te bieden. Wij hadden onze schuld al voldoende afbetaald, dus vervolgden de loup, die met dit tempo nog zeker een uur zou duren. Bart bleek een volleerd prairie driver en bedacht dat bordjes met de maximum snelheid betekende dat je die snelheid ook moest rijden (ik geloof nooit dat hi jdat met onze previa ook zo geinterpreterd zou hebben) en bracht ons veilig en stoffig weer terug bij de parkeerplaats. Het was een prachtig avontuur en ik kan er zo wel een paar uitspraken bij bedenken die in het ‘opa Hugo commentaar’ zouden passen! Hoopjes rotsen, luie Indianen; ze kunnen wel een grote auto rijden, hoopjes stof, vieze bedoening hier, de wegen in Holland zijn veel beter......... en daar zou hij gelijk in hebben!
Inmiddels was het zeven uur en om de eerste echte tipi- hipi- hopi-hipo van Anna op te vangen, zochten we snel een eetgelegenheid om op een iets normalere tijd, dan de afgelopen dagen (tussen 22.00 en 23.00 uur) te gaan eten.
Het is vanaf Kayenta, waar we gegeten hebben, nog een slordige anderhalf uur rijden naar ons hotel in Page Lake Powell. Dit keer geen Best Western, maar een Holiday Inn, waar we 1 nachtje zullen slapen. Morgen proberen hebben we ook weer een uitgebreid programma willen we op weg naar Zion ook Bryce Canyon bekijken. Als het lukt willen in Bryce, op aanraden van onze lokale reisadviseurs uit Schagen, een river walk doen met elkaar. Dat betekent dit keer niet over een promenade wandelen en geregeld een cocktail op een terras nuttigen, maar met hoge waterschoenen door de rivierbedding waden, waarbij het water soms hoger dan je navel komt.
In Zion hebben we een hotel dicht bij Zion Park en dat wordt het volgende vinkje op onze lijst National Parks!

PS: in het vorige hotel; goed Holiday inn, geen internet verbinding, dus nu de upload vna de afgelopen dagen, maar geen tijd om foto's er bij te doen. Nog even nieuwgierig blijven dus, ze komen er aan!