Mountain Time in Bryce

Bryce Canyon

Na een lange dag kwamen we laat aan in het hotel in Page. Dit blijkt een erg aantrekkelijk oord te zijn voor toeristen, want alle hotels waren vol geboekt. We hadden natuurlijk gewoon een reservering . We waren de laatste gasten die incheckten en ze hadden dan ook nog 2 kamers voor ons, maar die lagen behalve 3 etage’s, ook nog 3 mile bij elkaar vandaan. Nu is dat natuurlijk niet zo heel erg, maar op de reservering stond: “kamers naast elkaar” ! Omdat ze vol zaten kon de mevrouw aan de balie er niets aan doen, maar met wat gepuzzel had ze nog wel een kamer op de zelfde verdieping, maar niet naast elkaar. Dat vonden we toch wel een prettig idee, dus bedankte de mevrouw en gingen naar boven. Niet wetend dat er voor onze drie kinderen een suite was geregeld met drie kingsize bedden en een enorme ruimte! Wij hadden een ordinaire 2 persoonskamer en de meiden sprongen over de bedden alsof het en kermisattractie was! Uiteindelijk na een lekker nachtje gingen we eerst op zoek naar een supermarkt, om water en snacks in te slaan, naar en tankstation, want onze riante Dodge heeft iedere dag dorst en naar een internetverbinding / wifi, want bij het hotel lukte het niet om op het net te komen (uiteindelijk stonden we bij sears geparkeerd en konden vanuit de auto gewoon onze verslagen uploaden; lachen hoor!) Toen konden we op pad.
Voordat we Page verlieten konden we nog een mooie blik werpen op Lake Powell; dit is een kunstmatig meer op de grens van de staten Arizona en Utah (het grootste deel ligt echter in Utah) dat wordt gevormd achter de Glen Canyon Dam, in de Coloradorivier.
Op een of andere manier was het later dan we gepland hadden, de vermoeidheid slaat even toe denk ik, en reden we in een paar uurtjes naar Bryce.
Bryce Canyon ligt in het zuidwesten van de staat Utah en wij dachten ondanks dat we niet heel vroeg op pad waren toch voldoende tijd hadden om het park te kunnen bekijken. Waar we echter geen rekening mee gehouden hadden was dat in Utah “Peak Moutain Time” gold en we dus met het inrijden van de nieuwe staat van ons lijstje gewoon een uur kostbare toeristentijd weggooiden! Het blijft lastig hoor die tijdszones en het gereken of we nu Noordelijker, Oostelijker, voor- of achteruit gaan, maar het beste is steeds bij het visitors centre de lokale klok op te zoeken. In plaats van half drie was het dus nu half vier en we begonnen met de introductiefilm over het park, dat overigens in alle National Parks heel goed geregeld is. Je krijgt een heldere uitleg over het ontstaan, de geschiedenis, het gesteente en de trails en viewpoints, zodat je heel gericht je eigen tour kunt samenstellen. Dacht je dat je na twee of drie parken het allemaal wel weet, dan heb je het goed mis, want alle parken zijn zo enorm verschillend en hebben behalve de verschillen in kleuren en hoogtes ook een compleet ander vormenpalet. Is het ene park een groot plateau met uitstulpingen in bizarre vormen, heeft Bryce grote rotsformaties die door allemaal torentjes met elkaar verschillende wall’s vormen of op zichzelf staan omdat de overige torentjes al door erosie zijn verdwenen.


Bryce Canyon is niet echt een ravijn, maar een serie van vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amphi-theaters. De wanden daarvan bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. In de amphitheaters staan talloze zeer grillig gevormde rotsformaties in allerlei kleurschakeringen, variërend van wit, pastelroze, vurig oranje en rood tot knalrood. Deze rotspartijen (hoodoos genaamd) zijn door erosie ontstaan.
Bryce Canyon ligt ongeveer 2.700 meter boven zeeniveau, en daarom is het hier meestal veel minder warm dan in de lager gelegen gebieden in Utah.
Tijdens de winter kan het erg koud zijn (incidenteel tot -30° Celcius), maar vaak wel bijzonder helder. Van oktober tot april is de kans op sneeuw zeer groot; de wegen naar de viewpoints worden sneeuwvrij gehouden, maar de wandelpaden zijn vaak wel afgesloten. Bryce kent 200 vorst nachten per jaar en juli is de enige maand waar de temperatuur altijd boven nul blijft.
Het weer tijdens de lente is erg onvoorspelbaar. Overdag kan de temperatuur heel aangenaam zijn, maar je kan ook nog te maken krijgen met sneeuwstormen. ’s Nachts vriest het meestal nog.
Juli is de warmste maand, overdag wordt het gemiddeld 28° Celcius, ’s nachts koelt het af tot onder 10° Celcius.
We namen de schuttlebus naar het verste eind van het park en wandelde daar rustig door het viewpoint om het wereldberoemde Amphitheatre te bewonderen. Bryce was ook weer zo indrukwekkend en zo anders dan de Grand Canyon en Joshua Tree dat we hier echt tijd te kort kwamen! Prachtige uitzichten, hebben weer voor fotomomenten gediend en de happening van de dag was dat Floor haar teenslipper in een kloof liet vallen, toen ze er zelf in wilde klimmen om een spannende foto te maken. De foto is gemaakt, maar niet met Floor er op, maar met de dieper weggeschoven Birckenstock. Naarstig gezocht naar een tak die lang genoeg was, of bedacht dat we Floor op haar kop zouden tillen en in de kloof lieten zakken (maar dat zou toch wel erg riskant zijn ;), schoot uiteindelijk een andere toerist te hulp en hij haalde met zijn been in de kloof en zijn zoontje liggend om de slipper op te vangen Floor’s schoeisel weer naar de oppervlakte (Thank you, Danke schon, grazzia!!??)
Omdat we niet alle uitkijkpunten konden doen (de bus reed na vijf uur minder frequent) gingen we terug naar het startpunt.
We bezochten nog kort de Ruby’s Inn (genaamd naar de Ruby’s Family, die het nog steeds bezit en zich hier in het begin van de 19e eeuw vestigde. Gefascineerd door de schoonheid van Bryce, nodigden ze hier vaak hun vrienden uit om het mooie landschap met hen te delen. Dit leidde uiteindelijk tot de oprichting van de Inn die in de loop der jaren miljoenen gasten heeft geherbergd en naar Amerikaans gebruik nog altijd nauw verbonden is met de Familienaam.
Omdat het nog zeker twee uur rijden zou zijn naar Zion (we hebben nu al 1600 miles op de teller staan!), wilden we Bryce op tijd verlaten. Het weer was ook een beetje wisselvallig en zoals bekend in dit gebied zijn er naast de zeer warme, zonnige dagen ook geregeld Thunderstorms, die je liever vanuit je hotelkamer bewondert dan in een gebergte! De weg naar Zion voert over een prachtige bergweg, die ons van bijna het hoogste punt van een reusachtige berg naar de andere kant van het gebied brengt, waar we ons hotel in Springdale hebben geboekt.
Deze weg, een deel van de UT-9, verbindt de hogere plateaus in het oosten met het lager gelegen Zion Canyon. De weg heeft zeer terecht de benaming 'Scenic Byway' gekregen.
Wij komen het park via de west ingang binnen,vanaf Mount Carmel, en na een aantal miles zijn de eerste fantastiche haarspeldbochten er en zie je van de rijweg, de lagergelegen wegen duidelijk liggen. Stel je voor dat de bergen waar we tussen rijden soms meer dan 600 meter hoog zijn en wij dalend steeds kleiner worden! De Zion Mount Carmel Highway loopt daar verder naar het zuiden, richting Zion. De weg daalt daar sterk via een aantal scherpe haarspeldbochten, je hebt hier een prachtig uitzicht over Zion Canyon. Als we na een mile of 3 beneden zijn, kom je bij de eerste van twee in 1930 aangelegde tunnels. Weer een mile verder komt de tweede, meer bijzondere tunnen. Omdat de tunnel erg smal is, moeten bestuurders van voertuigen van meer dan 2.40 meter breed en/of meer dan 3.40 meter hoog, zich vooraf melden bij de ingang van het park. De rangers zorgen dan dat het tegemoetkomende verkeer wordt tegengehouden, zodat je de volle breedte van de tunnel kan gebruiken. Dit kost $ 15,- en je kan er binnen een periode van één week twee keer gebruik van maken.
Het gebruik van de tunnel is verboden voor fietsers, voetgangers, voertuigen die hoger zijn dan 3.98 meter, langer dan 12 meter, of zwaarder dan 22.500 kg.
Het was prettig deze route bij dag/avondlicht te rijden, want de Tomtom gaf soms drie of meer sterke haarspeldbochten op 1 schermpje aan.


Na ingeboekt te hebben, op internet een restaurantje gezocht en in een saloonachtige tent hebben we heerlijk gegeten met live gitaarmuziek. De gitarist bleek een Nederlandse Amerikaan te zijn ( Zijn buik leek ook echt wel een luchtballon... ) en zijn vader kwam uit Rotterdam en hij droeg de echt Amerikaanse nam “van Ieperen”! Het was al laat (zo’n uur mis je direct!) en we hebben ons digitaal nog verder voorbereid op de dag van morgen, waar we the Narrows van de River Virgin gaan hiken. Hiervoor heb je special Gear nodig en dat kunnen we gelukkig bij het outdoor centre tegenover ons hotel huren!

Eerst maar een nachtje slapen en dan komt Zion Park!