Zion Park & Grey's Anatomy

Zion Park; The hike of the day

Om het tijdsverschil een beetje in te lopen, sliepen we een beetje uit. Iedereen is wel vermoeid van het reizen, maar het programma van vandaag is zo bijzonder dat we er allemaal veel zin in hebben. Een stevig ontbijt moet de bodem zijn voor de hike die we vandaag gaan doen. We gaan naar de winkel tegenover het Hotel, waar alle speciale materialen die je nodig hebt voor een dag in de Narrows worden verkocht en verhuurd. Het is een bekende attractie, want ook groepen jongeren die op vakantie zijn (Amerikanen) en mensen uit allerlei landen staan hier om hun schoenen, sokken en stokken te halen. Wederom is alles hier tot in de puntjes voorbereid; eerst op een computer een registration form invullen, als dat is gelukt mag je de voorbereidingsfilm over the hike in the narrows zien en is er en medewerkers om alle vragen te beantwoorden. Er zijn nog nooit watersnakes gezien, de weersomstandigheden in de canyon zijn perfect en er is geen gevaar voor flush floods! We kunnen ons avontuur dus gaan beginnen en passen de speciale enkelhoge watersokken, de robuuste waterschoenen, een waterdichte tas (want nat zullen we worden!) voor de camera en Anna’s meter en toebehoren een paar maaltijdrepen en een stok om de balans te houden in de stromende rivier. Honderd dollar armer, maar wel veilig en goed uitgerust om een dag in dit bijzondere gebied door te brengen. Vrienden van ons hadden ons al gewaarschuwd dat je op gewone waterschoenen niet veel plezier zult hebben, of juist nog maanden plezier van de pijnlijke plekken onder je voeten, dus dat risico nemen we maar niet.

De bus vertrekt vanaf ons hotel en bij de grens van het park stappen we over op een schuttlebus van Zion Park. We rijden tot het verste eind en gaan daar met vele andere Pelgrims via de River Walk naar de rivieroever waar het pad eindigt.

Riverside Walk
Lengte : 3,3 kilometer
Hoogteverschil : 17 meter
Duur : 1,5 uur
De wanden van het ravijn komen steeds dichter bij elkaar. We volgen de Virgin River via een verhard pad stroomopwaarts, tot we uitkomen bij de bekende Zion Narrows. Hier is slechts enkele meters ruimte tussen de ruim 600 meter hoge bergwanden. Er is hier een klein strandje naast het water, veel mensen gebruiken deze plek als rustpunt, of om even pootje te baden of te zwemmen, maar wij gaan The Narrows in.

The Narrows
Aansluitend aan de hierboven genoemde Riverside Walk, liepen wij door het smalle ravijn The Narrows verder. De lengte van de wandeling kan niet vooraf worden aangegeven, je loopt gewoon zo ver je wilt de kloof in, en gaat daarna via dezelfde weg weer terug. Deze prachtige hike is heel erg populair, vooral tijdens het begin is het dan ook bijzonder druk. Maar hoe verder je loopt, hoe stiller het wordt. Je mag enkele mijlen diep de kloof ingaan zonder permit, als je nog verder wilt gaan moet je vooraf wel een permit regelen. Ons doel was om zover te lopen tot het zogenoemde Wallstreet, waar de bergwanden zo naar elkaar hellen dat je er nog maar net tussen door naar het zonlicht kunt kijken.
De hoogte van het water varieert, op veel plekken komt het water maximaal tot aan je knieën, maar we staan ook geregeld met de rugzakken op ons hoofd tot aan ons middel in het water! De ondergrond bestaat uit glibberige stenen waarover je makkelijk uit kunt glijden. We hebben ons schoeisel en de stok hard nodig, want we wandelen soms tegen een sterke stroom omhoog en het kost best veel moeite om je steeds staande te houden. De temperatuur van het water is prima (15 graden, zou je normaal van rillen, maar als je daarna weer in de hete zon loopt is het een aangename verkoeling!)
Na twee en half uur hiken gaan we op een paar rotsen in de zon lunchen; geen fastfood restaurant in de buurt, dus echt in de natuur dit keer, drinken we een vochtbalans op pijl en helpt een zak nachos de zoutniveaus herstellen! We waren nog een half uurtje van het smalste gedeelte van de river canyon dus gingen we verder. Het is leuk te zien dat je allerlei mensen op allerlei manieren de rivier ziet trotseren. Gezinnen echtparen en groepen, jongeren die nergens bang voor zijn en van rotsen af in het water springen, zich in de stroomvloed mee laten voeren bij versnellingen in het water. Bart voelde zich ook af en toe weer 16 en trok dan zijn shirt uit om zich in een soort watervalletje naar beneden te laten storten; doodeng!Nadat we een stuk door “Wallstreet’’ hadden gewandeld, keerden we om. Floor had het inmiddels koud gekregen en iedereen werd ook wat moe. We moesten er rekening mee houden dat je stroomafwaarts ongeveer half zo lang moest wandelen dan tegen de stroom in. We waren al zeker drieënhalf of vier uur op pad, dus we hadden nog wel een stukje te gaan. Naar beneden was zeker zo eng als omhoog, want als je je evenwicht verloor, werd je zo meters mee gevoerd door de stroming. Dat is op zich niet zo erg, zolang het niet al te ondiep is, want anders bump je toch over verschillende stenen en rotsstukken!
Ik vond onszelf, maar ook die duizend andere mensen die met ons de dag in The Virgin doorbrachten echt onwijs stoer!
Het grootste gedeelte van de dalende waterwandeling verliep voorspoedig, maar.... zoals jullie van ons gewend zijn, moet er altijd een casualty in het verhaal voorkomen, dus Anna kende haar taak en nam deze weer op zich! Omdat de stroming steeds sterker werd en je na zo’n dag wandelen ook iets wankeler wordt, moet je je goed concentreren als je over die gladde rivierstenen loopt. Bart, Floor en Marije waren bij de zoveelste oversteek al aan de overkant en Anna en ik staken in een woelig deel over. Ik viel zelf al bijna twee keer en de derde keer was het scheepsrecht; koppie onder, maar zonder problemen ook weer op de been. Anna liep achter mij en wilde heldhaftig mij nog helpen om staande te blijven en viel toen zelf ook! Op zich allemaal iet heel erg natuurlijk, ware het niet dat Anna zich wel erg pijn had gedaan. Toen we haar weer door de rivier aan de kant hadden zitten zagen we dat dat ook echt klopte en dat we eerst maar zelf wat EHBO moesten verrichten. Als ik nu zeg dat ik me ook zo’n ongeluk kan herinneren bij de Reeuwijkse Plassen, dan weet mijn familie wel wat er met de knie van Anna aan de hand was (wel iets minder groot hoor!). Ze was in haar val met haar knie op een rots gevallen en dat was precies op het buigbare deel van haar knie open gesprongen. Goed voorbereid, met een EHBO-kit in de rugzak, hebben we de boel maar droog en schoongemaakt en dicht geduwd. De pleisters moesten het maar even bij elkaar houden en eventueel een strakke bandana dat als drukverband kon dienen, want er was geen andere weg terug dan door de rivier. Gek is dat je heel slecht kunt inschatten hoe ver dat dan nog is, terwijl je er al eerder langs bent geweest. We wisten dat er nog een schouder-diep stuk vlak voor het eind moest komen en dan moesten we nog een stuk over het verharde pad. In het water leidde ik Anna van oever naar oever, maar ze ging heel dapper met 1 gestrekt been over de rotsen, de paden en door de rivier. Het belangrijkste was dat de pleisters bleven zitten en ze haar knie niet zou buigen, want dan zou de wond weer openspringen. Anna gebruikte de wandelstokken als ondersteuning en langzaam, maar gestaag kwamen we bij het eindpunt. Dit is niet het gebied om echt iets op te lopen, want er kan echt niemand bij je komen en ook aan het eind van het pad van de River Walk is het nog 20 minuten met de bus naar de bewoonde wereld!
Of er wel of geen dokter of ziekenhuis nodig hadden zouden we bij het visitors centre door een Medische Park Ranger laten beoordelen. De wond zat al aardig dicht met de geïmproviseerde behandeling en de Ranger zei dat het risico bij een knie altijd groot is om open te springen omdat het steeds buigt; dat hadden wij ook wel ingeschat en misschien dat 1 of 2 hechtinkjes wel beter zouden zijn. Het vervelende was echter dat we daarvoor eerst een halve dag moesten rijden omdat het inmiddels tegen zevenen was en de gewone klinieken al gesloten waren. In goed overleg met Anna hebben we besloten eerst op zoek te gaan naar een winkel waar ze een sterk soort sticky tape hadden (leukoplast hadden we niet mee!) en dan zelf twee stevige zwaluwstaarten te knippen en er op te plakken, de knie te verbinden, zodat ze hem niet zou buigen en dan toch maar zelf de behandeling uit te voeren. De winkel van de waterschoenen had gelukkig zelf een goed gevulde verbandtrommel en een mevrouw die er werkte .... en Nederlandse was...... en uit Wognum kwam!!, hielp ons aan alles wat we nodig hadden. Keurig verbonden, met wel een pijnlijke knie kon Anna weer verder en morgen zullen we in Las Vegas het genezingsproces beoordelen (daar zit vast wel een dokter wat dichter in de buurt!)
Wat een avontuur weer, maar ondanks het kleine ongelukje vond iedereen het een onwijs gave dag en hebben we er heel erg van genoten, Anna zeker niet het minst!
Nadat iedereen zich wat had opgefrist, gingen we iets eerder dan normaal eten bij de grill naast ons hotel. Overheerlijke ribbetjes, met salade en gekruide frietjes smaakten ons goed na zo’n enerverende dag. Bart is deze avond Mormoon geworden en heeft zich tegoed gedaan aan het lokale bier dat “Poligamy Porter” heet (de ondertitel was: “bring one home for the wives & Why just have one!”) Het etiket was zo grappig, dat we het wel mee wilden nemen, maar... we’ve got the T-shirt, met voorop de kleine tekst: “I’ve tried Poligamy” en achterop het niets verhullende etiket van het bierflesje!
Inmiddels zijn we onderweg naar Las Vegas, terwijl ik de laatste hand aan de verslagen van de afgelopen dagen leg. We gaan ook nog naar Boulders City; the Hooverdam en dan gaan de meiden (en wij ook) The Strip in Vegas onveilig maken. Naast alle uitgezochte evenementen, moet er natuurlijk ook door Anna en Marije een shirt gescoord worden met de legendarische tekst: What happened in Vegas, stays in Vegas!
Aan het eind van de middag zullen we onze entree maken in VEGAS om daar een paar dagen in de weelde van gokparadijzen, dure hotels en The Strip bij te komen van al het natuurgeweld dat we de afgelopen dagen te verwerken hadden.
To be continued en mam..... Als het goed is krijg je in jullie hotel deze verslagen uitgeprint bij het ontbijt dus....
HAPPY BIRTHDAY FROM LAS VEGAS!!
VOOR HEN DIE NOG WAT MEER ACHTERGROND INFO OVER ZION WILLEN LEZEN, VOLGT HIERONDER NOG WAT TOURIST INFORMATION!
Het meest bezochte gedeelte van Zion National Park is Zion Canyon. Dat is een ravijn, 24 kilometer lang en 800 meter diep, met hoog oprijzende wanden en hellingen. Het ravijn is uitgeslepen door de Virgin River, en dankzij die rivier heeft Zion Canyon nu een zeer gevarieerde flora en fauna. Als in het voorjaar de sneeuw in de bergen smelt, voert de Virgin River grote hoeveelheden puin en sediment af. Daardoor is het erosieproces dat Zion Canyon en de diverse zijdalen heeft gevormd, nog steeds volop gaande.
Het Nationaal park Zion is een natuurreservaat in de Verenigde Staten. Het werd in 1909 een National Monument, en in 1919 een National Park, in 1937 werd het park uitgebreid met Kolob.
De naam Zion is afkomstig van de mormonen, een religie (vooral in Utah gevestigd) vergelijkbaar met de volgelingen van Jehova. ‘Zion’ is mormoons voor een plek van rust en veiligheid. Deze naam kreeg het van mormoonse pioniers in 1860. Ook de naam Kolob komt van die religie, het betekent: een plek dichtbij God. 2000 jaar geleden leefden hier ook Anasazi tot ongeveer 800 jaar geleden. Toen leefden hier de Paiutes tot de mormoonse pioniers hier aankwamen.
Het park heeft 800 soorten planten, 75 soorten zoogdieren, 271 vogels, 32 reptielen en amfibieën en 8 soorten vis, voorbeelden hiervan zijn herten, hagedissen en bedreigde diersoorten zoals de Peregrine Valk, de Mexicaanse Spotuil, de Southwest Willow Flycatcher en de Slak van Zion, nergens anders op de wereld te vinden.

Enkele natuurlijke verschijnselen in het park zijn Zion Narrows, Emerald Pools, Hidden Canyon, Angels Landing, The Great White Throne, Checkerboard Mesa, The Three Patriarchs en Kolob Arch.