Door de Valley of Death
Door: Stoelinga
Blijf op de hoogte en volg Heleen en Bart
08 Augustus 2011 | Verenigde Staten, Fresno
The valley of Death
Leaving Las Vegas, met een dubbel gevoel; vermoeid van de lange avonden stappen in de stad, maar ook wel weer over-voldaan van neon lights, lawaai, mensen, kleuren, grootsheidwaanzin, limousines, drank en gokmachines. Zo’n stad blijft aan alle kanten iets dubbels houden. Aan de ene kant de prachtige grote en grootse gebouwen, het bruisende leven en de altijd aanwezige sfeer die de mensen er zelf aan geven, maar ook die duidelijke keerzij van the unbearable lightness of being (Milan Kundera / doen we ook nog een beetje literaire proza door het verslag heen;) ) De troosteloze aangezichten van gokkende mensen, de overdreven gastvrijheid (“ hiiiiiiiii, Welcome in our store, if I can be of any help, my name is....”) en de waterverkopers op de bruggen, de bedelende homeless en de soms hysterische dansers (vaak van middelbare ,leeftijd, met een meer dan middelbaar figuur!) die op een plateautje met paal, dansend de Marguerita’s in de cocktailbar aanbevelen!
Afijn, “been there, done it, got the T-shirt”, blijft het credo en hoe maf deze stad ook is, we hebben er echt enorm van genoten!
Zoals jullie al wisten, gingen we vroeg op pad, na een picknick ontbijtje op onze hotelkamer, om via Dead Valley naar Frensno te rijden. Waar we onze tomtom wat tijd betreft nooit erg seriues namen, waren we vandaag voorbereid op een rit van meer dan 12 uur, want als het allemaal een betje zou lukken, wilden we na de woestijn, vlak voor Fresno nog een ander National Park doorkruizen. Fresno is een soort uitvalsbasis voor het bezoeken van Sequoya National Park, Kings Canyon, Yosimety (ook op ons lijstje) . Parken die allemaal deel uitmaken van de enorme bergketen Sierra Nevada.
Om 8 uur klaar voor vertrek, opgetopt met benzine en veeeeel liters water, gingen op pad. Vanuit Vegas was het iets meer dan twee uur rijden naar het begin van Dead Valley Park, waar we bij een heel klein visitors centre (geen film vandaag!) , op vertoon van de annual pass een dagpermit kregen voor op het raam. Mochten we de woestijn dan niet overleven, dan wisten ze in ieder geval hoe lang ze er over gedaan hadden om ons te vinden! WE verwachten weinig te veel problemen, want volgens Bart was het de koudste dag van het jaar dat wij er door reden; de hoogste temperatuur die we op de meter hadden was 109F, wat lager was dan de warmte in Palm Desert.
Aanvankelijk reden we door een wat dorre gesteente vlakte, waar je wel heel ver en weids uitzicht hadden. Later veranderde dit in een soort geel, bruine zandduinen die glooiend door het landschap de valley vormden.
Floor vertelt mij tussen het verhaal waar Dead Valley zijn naam aan ontleent: De Naam Dead Valley stamt uit de tijd van heel lang geleden, toen er een groep mannen met elkaar op pad gingen om in de valley naar goud te gaan zoeken. Het gebied werd genoemd als potentiële bron van goud en deze groep mannen gingen samen hiernaar op zoek. Ze raakten al snel door hun eten en drinken heen, waardoor ze eigenlijk niet meer verder konden. Ze verspreidden zich allemaal om op zoek te gaan naar water en eventueel voedsel, maar geen van deze kerels overleefde dit avontuur. Om deze mannen en om nog meer fataliteiten, die bekend zijn in dit gebied, wordt het the Valley of Death genoemd! (Aldus het citaat van Floor!/ met dank aan mijn gastredacteur, achter in de auto!)
Het moet wel gezegd dat enige voorbereiding wel op zijn plaats is, want waar je in Amerika op iedere straathoek een winkelcentrum, gasstation, McD en ander overbodige junkstores ziet, kom je in de desert NIETS tegen! Opa Hugo’s commentaar zal ook hier gepast zijn: “dorre boel hier; stoffig gebiedje, hoopjes bergjes zand, geen lampjes aan touwtjes, maar wel.... domme knapen!” (Wel gezellig dat hij ons een beetje begeleidt op onze USA trip!) Ook al overstijgen de temperaturen de 50C niet (echt een koele dag!) hebben we het er niet op gewaagd om een stuk te gaan lopen om nog wat wildlife te spotten. We hebben wel echte roadrunners gezien, die overigens in het echt veel kleiner zijn dan in de tekenfilms!), maar daar bleef het bij. We reden volgens schema verder om (zo heb ik me laten vertellen; want ik had net als altijd als we door de Jura rijden, mijn ogen even gesloten) de contouren van het Sierra Nevada Gebergte MET SNEEUW, uit de grond te zien rijzen. Zoals ik al aangaf is dit gebergte de basis van vele schitterende natuurgbieden, canyons, forest, waterfalls, etc. Dat er nog steeds sneeuw lag zegt iets over de enorme hoogte van het gebergte, dat ondanks de enorme hitte altijd gletsjers heeft. De lonely Planet beschrijft mooi dat gedeeltes van de weg gesloten zijn in de winter, maar dat dit eigenlijk betekent open in summer. Dit kan betekenen dat deze weg alleen open is tussen juni en augustus en dan nog wordt aangeraden om altijd kettingen mee te nemen (zo hoog gaan we niet hoor!)
Onderweg naar Fresno willen we via een route die door Sequoia Park gaat. Sequoya is een heeeel groot bos, met heeeeeeel grote en heeeeeel oude, maar ook heeeeeel dikke bomen (echt Amerikaans dus; dat ze dat in hun korte geschiedenis toch allemaal voor elkaar hebben gekregen!). We waren na zo’n dag rijden echt ons besef van tijd kwijt en hoewel nog lekker zonnig en licht arriveerden we rond 19.00 uur in het park. Dit park leent zich uitstekend om door heen te rijden en zo een beeld te vormen van het woord GROOT! Als ze in Amerika Groot zeggen, dan bedoelen ze ook GROOT. Er staan twee soorten bomen (voornamelijk), de Giant Red Woods en de Sequoya Trees (beiden een conifeertje!) die hoger dan 100 meter worden en in doorsnede soms 7 tot 8 meter zijn! Eén boom die ooit is omgevallen en over een weg kwam te liggen, hebben ze uitgeboord en er een tunnel van gemaakt (tunnel logg). We stegen met de auto een aardig eind en kwamen steeds borden tegen dat de weg om 9 uur dicht ging omdat er road works waren. Nu haalden wij de de doorgang met gemak (20.00 uur) maar begrepen ook direct waarom ze de hele weg dicht gooide, nadat de sunset al even was ingezet! Als het in zo’n Amerikaans bos DONKER is, dan is het ook DONKER!!! En riepen we op de heenweg (bergopwaarts) dat het zo fijn was om deze weg bij daglicht te rijden en dat het zo’n mooie gloed gaf bij de ondergaande zon, wisten op de terugweg ook waarom het zo lang duurde om de andere kant van de berg weer af te dalen en dat Fresno in geen velden of wegen zichtbaar was vanaf onze smalle bergweggetjes! De remmen werden goed benut om niet te snel af te dalen en wat langer te kunnen genieten van de prachtige donkerte en de knap aangelegde haarspeldbochten, die zelfs ons navigator niet meer op zijn scherm kon afbeelden! Maar zoals altijd aan het eind van een tunnel of duisternis.... er was licht aan de horizon!
Ook het bioritme van de kinderen was gelukkig deze reis volledig in de war en ondanks dat het al 22.00 uur was, klaagde er niemand over honger. We besloten door te rijden naar het hotel in de hoop dat daar (zoals meestal) ook eetgelegenheden bij lagen. De Best Western in Fresno, was een prima hotel, waar een alleraardigste baliemedewerker, met weer een totaal ander dialect dan we in Vegas hoorden, ons verwelkomde en onze kamerssleutels gaf. Het zwembad was tot middernacht open, maar we waren moe, gingen snel iets eten en naar bed!
Tomtom had dit keer eindelijk een keer zijn gelijk gehaald, want het was meer dan 12 uur rijden, maar evengoed geen straf, een lekker dagje voor Anna’s knie om te rusten, voor ons om wat uit te rusten van al het geslenter van de afgelopen dagen en tegelijk ook nog mooie dingen tegen te komen.
Welcome in Fresno dus! Morgen een beetje uitslapen, want we zijn echt iedere dag voor onze vakantiebegrippen vroeg op (tussen 8 en 9 ontbijt) en af en toe een dagje “geen tijd” afspreken is ook wel eens lekker! We blijven twee nachten in dit hotel, dus morgen is er vast ook tijd om even te zwemmen, maar eerst gaan we ons laatste National Park bezoeken: Yosemity! In the Lonely Planet staat dit beschreven als het mooiste park, dus dat belooft wat. Nu zijn we nog nergens teleurgesteld wat betreft, schoonheid, pracht en organisatie in alle parken die we hebben bezocht, dus ook morgen zal ongetwijfeld een mooie dag worden!
Leaving Las Vegas, met een dubbel gevoel; vermoeid van de lange avonden stappen in de stad, maar ook wel weer over-voldaan van neon lights, lawaai, mensen, kleuren, grootsheidwaanzin, limousines, drank en gokmachines. Zo’n stad blijft aan alle kanten iets dubbels houden. Aan de ene kant de prachtige grote en grootse gebouwen, het bruisende leven en de altijd aanwezige sfeer die de mensen er zelf aan geven, maar ook die duidelijke keerzij van the unbearable lightness of being (Milan Kundera / doen we ook nog een beetje literaire proza door het verslag heen;) ) De troosteloze aangezichten van gokkende mensen, de overdreven gastvrijheid (“ hiiiiiiiii, Welcome in our store, if I can be of any help, my name is....”) en de waterverkopers op de bruggen, de bedelende homeless en de soms hysterische dansers (vaak van middelbare ,leeftijd, met een meer dan middelbaar figuur!) die op een plateautje met paal, dansend de Marguerita’s in de cocktailbar aanbevelen!
Afijn, “been there, done it, got the T-shirt”, blijft het credo en hoe maf deze stad ook is, we hebben er echt enorm van genoten!
Zoals jullie al wisten, gingen we vroeg op pad, na een picknick ontbijtje op onze hotelkamer, om via Dead Valley naar Frensno te rijden. Waar we onze tomtom wat tijd betreft nooit erg seriues namen, waren we vandaag voorbereid op een rit van meer dan 12 uur, want als het allemaal een betje zou lukken, wilden we na de woestijn, vlak voor Fresno nog een ander National Park doorkruizen. Fresno is een soort uitvalsbasis voor het bezoeken van Sequoya National Park, Kings Canyon, Yosimety (ook op ons lijstje) . Parken die allemaal deel uitmaken van de enorme bergketen Sierra Nevada.
Om 8 uur klaar voor vertrek, opgetopt met benzine en veeeeel liters water, gingen op pad. Vanuit Vegas was het iets meer dan twee uur rijden naar het begin van Dead Valley Park, waar we bij een heel klein visitors centre (geen film vandaag!) , op vertoon van de annual pass een dagpermit kregen voor op het raam. Mochten we de woestijn dan niet overleven, dan wisten ze in ieder geval hoe lang ze er over gedaan hadden om ons te vinden! WE verwachten weinig te veel problemen, want volgens Bart was het de koudste dag van het jaar dat wij er door reden; de hoogste temperatuur die we op de meter hadden was 109F, wat lager was dan de warmte in Palm Desert.
Aanvankelijk reden we door een wat dorre gesteente vlakte, waar je wel heel ver en weids uitzicht hadden. Later veranderde dit in een soort geel, bruine zandduinen die glooiend door het landschap de valley vormden.
Floor vertelt mij tussen het verhaal waar Dead Valley zijn naam aan ontleent: De Naam Dead Valley stamt uit de tijd van heel lang geleden, toen er een groep mannen met elkaar op pad gingen om in de valley naar goud te gaan zoeken. Het gebied werd genoemd als potentiële bron van goud en deze groep mannen gingen samen hiernaar op zoek. Ze raakten al snel door hun eten en drinken heen, waardoor ze eigenlijk niet meer verder konden. Ze verspreidden zich allemaal om op zoek te gaan naar water en eventueel voedsel, maar geen van deze kerels overleefde dit avontuur. Om deze mannen en om nog meer fataliteiten, die bekend zijn in dit gebied, wordt het the Valley of Death genoemd! (Aldus het citaat van Floor!/ met dank aan mijn gastredacteur, achter in de auto!)
Het moet wel gezegd dat enige voorbereiding wel op zijn plaats is, want waar je in Amerika op iedere straathoek een winkelcentrum, gasstation, McD en ander overbodige junkstores ziet, kom je in de desert NIETS tegen! Opa Hugo’s commentaar zal ook hier gepast zijn: “dorre boel hier; stoffig gebiedje, hoopjes bergjes zand, geen lampjes aan touwtjes, maar wel.... domme knapen!” (Wel gezellig dat hij ons een beetje begeleidt op onze USA trip!) Ook al overstijgen de temperaturen de 50C niet (echt een koele dag!) hebben we het er niet op gewaagd om een stuk te gaan lopen om nog wat wildlife te spotten. We hebben wel echte roadrunners gezien, die overigens in het echt veel kleiner zijn dan in de tekenfilms!), maar daar bleef het bij. We reden volgens schema verder om (zo heb ik me laten vertellen; want ik had net als altijd als we door de Jura rijden, mijn ogen even gesloten) de contouren van het Sierra Nevada Gebergte MET SNEEUW, uit de grond te zien rijzen. Zoals ik al aangaf is dit gebergte de basis van vele schitterende natuurgbieden, canyons, forest, waterfalls, etc. Dat er nog steeds sneeuw lag zegt iets over de enorme hoogte van het gebergte, dat ondanks de enorme hitte altijd gletsjers heeft. De lonely Planet beschrijft mooi dat gedeeltes van de weg gesloten zijn in de winter, maar dat dit eigenlijk betekent open in summer. Dit kan betekenen dat deze weg alleen open is tussen juni en augustus en dan nog wordt aangeraden om altijd kettingen mee te nemen (zo hoog gaan we niet hoor!)
Onderweg naar Fresno willen we via een route die door Sequoia Park gaat. Sequoya is een heeeel groot bos, met heeeeeeel grote en heeeeeel oude, maar ook heeeeeel dikke bomen (echt Amerikaans dus; dat ze dat in hun korte geschiedenis toch allemaal voor elkaar hebben gekregen!). We waren na zo’n dag rijden echt ons besef van tijd kwijt en hoewel nog lekker zonnig en licht arriveerden we rond 19.00 uur in het park. Dit park leent zich uitstekend om door heen te rijden en zo een beeld te vormen van het woord GROOT! Als ze in Amerika Groot zeggen, dan bedoelen ze ook GROOT. Er staan twee soorten bomen (voornamelijk), de Giant Red Woods en de Sequoya Trees (beiden een conifeertje!) die hoger dan 100 meter worden en in doorsnede soms 7 tot 8 meter zijn! Eén boom die ooit is omgevallen en over een weg kwam te liggen, hebben ze uitgeboord en er een tunnel van gemaakt (tunnel logg). We stegen met de auto een aardig eind en kwamen steeds borden tegen dat de weg om 9 uur dicht ging omdat er road works waren. Nu haalden wij de de doorgang met gemak (20.00 uur) maar begrepen ook direct waarom ze de hele weg dicht gooide, nadat de sunset al even was ingezet! Als het in zo’n Amerikaans bos DONKER is, dan is het ook DONKER!!! En riepen we op de heenweg (bergopwaarts) dat het zo fijn was om deze weg bij daglicht te rijden en dat het zo’n mooie gloed gaf bij de ondergaande zon, wisten op de terugweg ook waarom het zo lang duurde om de andere kant van de berg weer af te dalen en dat Fresno in geen velden of wegen zichtbaar was vanaf onze smalle bergweggetjes! De remmen werden goed benut om niet te snel af te dalen en wat langer te kunnen genieten van de prachtige donkerte en de knap aangelegde haarspeldbochten, die zelfs ons navigator niet meer op zijn scherm kon afbeelden! Maar zoals altijd aan het eind van een tunnel of duisternis.... er was licht aan de horizon!
Ook het bioritme van de kinderen was gelukkig deze reis volledig in de war en ondanks dat het al 22.00 uur was, klaagde er niemand over honger. We besloten door te rijden naar het hotel in de hoop dat daar (zoals meestal) ook eetgelegenheden bij lagen. De Best Western in Fresno, was een prima hotel, waar een alleraardigste baliemedewerker, met weer een totaal ander dialect dan we in Vegas hoorden, ons verwelkomde en onze kamerssleutels gaf. Het zwembad was tot middernacht open, maar we waren moe, gingen snel iets eten en naar bed!
Tomtom had dit keer eindelijk een keer zijn gelijk gehaald, want het was meer dan 12 uur rijden, maar evengoed geen straf, een lekker dagje voor Anna’s knie om te rusten, voor ons om wat uit te rusten van al het geslenter van de afgelopen dagen en tegelijk ook nog mooie dingen tegen te komen.
Welcome in Fresno dus! Morgen een beetje uitslapen, want we zijn echt iedere dag voor onze vakantiebegrippen vroeg op (tussen 8 en 9 ontbijt) en af en toe een dagje “geen tijd” afspreken is ook wel eens lekker! We blijven twee nachten in dit hotel, dus morgen is er vast ook tijd om even te zwemmen, maar eerst gaan we ons laatste National Park bezoeken: Yosemity! In the Lonely Planet staat dit beschreven als het mooiste park, dus dat belooft wat. Nu zijn we nog nergens teleurgesteld wat betreft, schoonheid, pracht en organisatie in alle parken die we hebben bezocht, dus ook morgen zal ongetwijfeld een mooie dag worden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
