Yosemite National Park

Yosemite Park,

Zo laat mogelijk ontbeten, na een prima nacht. Bart en ik waren elkaar wel geregeld kwijt, want wij sliepen in een kamer met een drie-persoonsbed (double-super king) en de meiden hadden hun kamer met 2 queensbeds. We wisten eigenlijk niet of het de bedoeling was dat zij met z’n drieën in dat grote bed zouden behoren te slapen, maar dit leek de juiste verdeling! Op zich gaat het prima met slapen, Floor slaapt meestal met Marije in een bed en Anna, nu met haar knie in de gevarenzone, slaapt in het andere bed. Gevaar loop je zeker als je met Floor in bed slaapt en ik kan het weten, want zij slaapt door de weeks altijd op Bart’s plekje in het grote bed! Het begint heel rustig en lieflijk als ze in slaap valt, maar gedurende de nacht gaat Floor altijd met één been op zoek onder de lakens naar iets voelbaars, bij voorkeur een been van iemand naast haar, waar ze dan met haar voet kietelend in contact mee blijft. Als je dan zelf iets verschuift naar de rand, schuift zij als een magneet mee, tot ze weer voetcontact heeft! Sommigen kunnen daar wel aan wennen, maar anderen genieten minder van dit gefriemel en dat eist zijn tol (in dit geval bij Marije, die niet even goed slaapt! Gelukkig heeft zij de hele derde rij van de auto, waar ze zich tijdens de lange autoritten nestelt om verder te slapen!

Op weg dus naar Yosemite Park. Het is ongeveer twee uur rijden en hoewel er op papier veel minder bezoekers per jaar in dit park komen dan in bv de Grand Canyon, lijkt het hier veel drukker. Het blijft altijd even zoeken en plannen wat je op zo’n dag gaat doen, welke punten je bezoekt en hoe haalbaar het is om voor middernacht weer veilig zo’n park uit te zijn ;) We besluiten 1 kant van het park te doen en naar Glasier Point en naar Yosemite Valley te gaan. De beschrijvingen uit de reisboeken hebben niet overdreven en zeker niet gelogen. Wat een mooi park! Groot om door te gaan, met een combinatie van bergen, cliffs, valleys, watervallen en indianen! Het ontstaan van die diepe dalen waar we vanuit de viewpoints inkeken, in de ijstijd, werd in het museum mooi weergegeven en het kleine indianendorpje dat voor informatiedoeleinden was neergezet gaf een beeld van hoe er geleefd werd in het gebied. WE kwamen er wel achter dat we veel al wisten uit de vorige parken en we hier dan ook wat sneller doorheen gingen. We reden mooie stukken door het park, waar uiteraard ook veel hoge seqoya’s stonden. Geregeld waren er stukken waar controles fires waren die stukken van het bos af lieten fikken. We weten inmiddels dat dit een vast ritueel is, waarbij of door bliksem getroffen bomen onder supervisie van de brandweer en de parkrangers rustig op moeten branden, omdat voor de gehele habitat van het gebied van groot belang is. Er komen bij de verbranding voedingsstoffen vrij die weer de grond in gaan om voor de overige bomen groeikansen te bieden. Bij de hitte die door het vuur ontstaat openen de vruchten van de Seqoya en vallen met de zaden op de grond, zodat er ook weer nieuwe bomen kunnen starten met hun wedstrijd om de hoogste, dikste, oudste boom van het park te worden!
De waterval die we van alle kanten konden zien in het park was een aangename afwisseling van het beeld dat de ander parken achterlieten en de combinatie van gebergte, rots, bos (en dus groen) en water was echt adembenemend.

Met de ervaring van gisteren nog vers in het geheugen, leek het ons een goed plan om vandaag niet alleen de heenweg, maar vooral ook de terugweg bij daglicht te rijden! Het was nl toch nog een aardige drukte het park uit en we wilden voor het eten ook nog allemaal even onze eigen dingen doen (rusten, zwemmen, lezen, facebooken, googlen etc) Het is wel fijn dat deze faciliteiten er zijn, want hoe mooi de natuur ook is en hoe lang je ook weg bent, het is echt leuk om via de laptop het contact en het nieuws een beetje te blijven volgen. Ook niet onbelangrijk is om ons eigen blog up te loaden, jullie reacties te lezen en ook om te kijken naar dat wat andere reizigers, die ongeveer het zelfde rondje maken schrijven omver de plaats waar je zelf bent of heen gaat. Hier haal je soms weer leuke, aparte, waardevolle ideeën van mee en dat scheelt soms een hele zoektocht.
Zo hadden we gelezen dat een stel in Fresno in een hel goed Braziliaans restaurant hadden gegeten en na wat googlen vonden we Samba in Fresno! Je moet het wel weten want je vindt het niet als je een beetje rond rijdt, maar tomtom bracht ons er in enkele minuten. In een close waar nog een aantal nationaliteiten hun eetcultuur aanboden (Italiaan, Mexicaans) lag een best groot restaurant, waar ze een bijzonder buffetconcept hadden. Je kon er onbeperkt eten van de saladbar, dat eigenlijk al een compleet diner op zichzelf vormde, maar de kok kwam aan tafel met vers gegrilde spiesen vlees (wel 13 verschillende soorten) n sneed dan een stukje aan tafel af en vertelde er wat over. Op tafel hadden we een blokje dat je op groen liet staan zo lang je nog meer vlees (dat overigens niet op z’n Amerikaans in grote lappen op je bord kwam, maar in bescheiden stukjes werd gecarved) wilde Als je even een break wilde zette je het blokje op rood en pauzeerde je even og nam nog wat van het buffet. Zowel de kok als de ober waren echte gastheren en waren erg geïnteresseerd in wat we gedaan hadden, waar we nog meer naar toe gingen en de waiter, was ook zeer bezorgd of Bart zijn bier wel genoeg enjoyde, want hij kwam met nog 4 verschillende lokale bietjes in kleine glazen. Hij vertelde er van alles over en doordat er wat verwarring was bij Bart of het wel een echt Belgisch Biertje was, dat hij voorgezet kreeg, verdwenen beide mannen naar de tapinstallatie om samen eens gedegen onderzoek te doen! Super gezellig en leuk was het en totaal niet Amerikaans vond ik! Toen we uitgegeten waren, werd er nog gevraagd of ze nog iets voor ons konden maken (wij dachten vlees), maar we waren allemaal geheel voldaan, dus kwam al snel de rekening. Ook al had er niemand reden om ergens over te klagen, was er toch een kleine deceptie bij de kleinste van ons gezelschap. Bij binnenkomst had zij nl op een tafel naast ons, een restant van de vorige gasten op tafel zien staan dat verdomd veel leek op een overheerlijke, caloriearme, double chocolate cake en dat had zij zichzelf toch wel toebedeeld nadat ze eerst (voor een kinderprijs) als een volwassene had meegegeten en alle stukken vlees had geproefd!!! Nadat we de ober hadden gevraagd of het nog mogelijk was om voor Floor het toetje van haar dromen te bestellen, was dat natuurlijk geen enkel probleem; sterker nog, ze kreeg het van de zaak,waarbij de zaak zelf had gekozen om er een chocolate volkano van te maken, met nog een extra scoop ijs, warme fudge overgoten en.... een paar extra lepeltjes! Wat een service en wat een tip voor andere reizigers die in Fresno overnachten en een andere eat experience willen meenemen uit Amerika dan de ketens.

Na zo’n copieuze maaltijd, moet er natuurlijk ook nog wat gesport worden! Anna is met haar blessure aan de laptop gezet om vast vergelijkend waren onderzoek te doen naar de ipod touch die ze misschien toch wel van al het verdiende en gespaarde en gekregen vakantiegeld wil gaan kopen (moet toegeven je wordt wel een beetje greedy van het aanbod hier en de prijzen die overal een derde lager liggen dan in Nederland). Maar het moet gezegd, voor iemand die zoveel muziek luistert, maakt, zingt is het wel en uitgelezen kans en we zouden toch al naar een Apple Store bezoeken, waar ipads ipods mac books als zoete broodjes over de toonbank gaan (meestal overigens voor snotneuzen van niet ouder dan 1 decennium!).
Terug naar het sporten, Marije en Floor doken om 23.00 uur nog even het zwembad in en Bart en ik kozen voor het serieuzere werk en gleden de 38 graden warme hot tub in! Zo zaten we rond middernacht met zijn allen nog even na te genieten van de dag en doken daarna met pyama in ons reusachtige bed. Niet met zijn tweeen, maar met z’n allen om daar tot diep in de nacht (half twee!) en heel zielige Amerikaanse film te kijken (zonder popcorn hoor!). We voelden ons wel een beetje Amerikaans, maar het was echt een heerlijke dag!

Inmiddels zijn we aangekomen in San Francisco en onderweg is Bart ergens in een winkelcentrum in Milpitas in een midlifecrisis geraakt, maar daarover gaat de volgende episode! (Verder gaat het wel goed met hem hoor!)
Wij gaan naar bed en jullie beginnen weer!
Lieve groeten van ons vijfjes! xx